استراتژی قیام و سرنگونی
اشرف کانون استراتژیکی نبرد
نقدینه بزرگ ملت درمبارزه آزادی بخش با رژیم ولایت
پیام به رزمندگان ارتش آزادی
و نیروهای انقلاب دموکراتیک در سراسر میهن اشغال شده
مسعود رجوی اسفند 88
سلسله آموزش
برای نسل جوان در داخل کشور
(قسمت پانزدهم)
اشرف کانون استراتژیکی نبرد
نقدینه بزرگ ملت درمبارزه آزادی بخش با رژیم ولایت
پیام به رزمندگان ارتش آزادی
و نیروهای انقلاب دموکراتیک در سراسر میهن اشغال شده
مسعود رجوی اسفند 88
سلسله آموزش
برای نسل جوان در داخل کشور
(قسمت پانزدهم)
 |
| مسعود رجوی رهبر مقاومت ایران |
در آستانه 30خرداد ، هم چنان که در قسمتهای قبل اشاره کردم، جبهه ملی برای روز 25خرداد که ضمناً مصادف با سالروز شهادت مجاهد بزرگ رضا رضایی (در سال 1352) بود، اعلام تظاهرات و راهپیمایی بزرگ کرده بود و طبعاً از مجاهدین انتظار حمایت داشت. در آن ایام مجاهدین هر روز در سراسر تهران تظاهرات پراکنده و موضعی داشتند و به شرحی که بعداً خواهم گفت تلاش می کردند این سلسله تظاهرات مسالمت آمیز به یکدیگر متصل و تبدیل به یک تظاهرات بزرگ مانند تظاهرات بزرگ مادران در اوایل اردیبهشت بشود. اما بدلایلی که خواهم گفت امکانپذیر نبود.
خمینی دیگر جایی برای یک تظاهرات کوچک مسالمت آمیز چند هزار نفره و حتی چندصدنفره باقی نمی گذاشت. هر تظاهرات در هرگوشه شهر را، ساعتی بعد به صحنه جنگ و شلیک هوایی و زمینی با مجروحان و مصدومان بسیار تبدیل می کرد. با این همه ما از تظاهرات پراکنده در سراسر شهر در اعتراض به اختناق و دیکتاتوری و عزل بنی صدر دست بردار نبودیم و نزدیک به دو هفته هر روز در نقاط مختلف شهر با دست خالی، با کمیته و سپاه که به شدت سرکوب می کردند، درگیر بودیم.
دکتر سنجابی که ریاست جبهه ملی را به عهده داشت چند بار پیام فرستاد و خواستار دیدار بود. ما برادرمان، شهید قهرمان علی زرکش (جانشین مسئول اول سازمان پس از به شهادت رسیدن موسی) را به دیدار ایشان فرستادیم.
دکتر سنجابی وزیر خارجه بازرگان بود و او بود که برادرم کاظم را که در دهه 1330 شاگرد قدیمی خودش در دانشکده حقوق دانشگاه تهران بود، برای سفارت ایران در مقر اروپایی ملل متحد انتخاب و به بازرگان و خمینی معرفی کرد. سنجابی نخستین وزیر و شخصیت نامدار ملی بود که حتی قبل از انتخابات خبرگان، در فردای راهپیمایی یکصدهزار نفری مجاهدین برای مجاهد اسیر محمدرضا سعادتی در اوایل 1358، به عنوان اعتراض دست از همکاری با دولت بازرگان کشید. من بعداً با سنجابی در خانه اش در شمال تهران دیدار کرده بودم و او نسبت به حمایت ما از مواضع ملی گرایانه و دموکراتیک، اطمینان داشت. قبل از آن هم برای حفاظت خود تفنگ کلاشینکف خواسته بود که تأمین کردیم.
***
اختلافات و دعواهای بازرگان با سنجابی و جبهه ملی چیز تازه یی نبود و در سال 1340 به انشعاب بازرگان از جبهه ملی و تشکیل نهضت آزادی انجامیده بود. در واقع تشکیلات منسجمی به عنوان جبهه ملی وجود نداشت و دکترین آیزنهاور در دهه 1950 میلادی مبنی بر حمایت از رژیم شاه به عنوان یک حلقه ضروری در برابر اتحاد شوروی، بسیاری از رجال جبهه را منفعل کرده و به سیاست «صبر و انتظار» کشانده بود. می گفتند که مصدق در تبعید و انزوای دهکده احمدآباد در کرج از این وضعیت بسیار ناراضی است. دستنوشته های مصدق در آن روزگار نشان می دهد که قویاً به نسل جوان و مجاهدانی هم چون مجاهدان الجزایر چشم دوخته است.
اما پیشوای محصور نهضت ملی در همان حال در سال 1340 با اشاره به تجربه ارتش آزادی بخش الجزایر، پیام خود را به نسلهای بعد رساند و نوشت: «ملتی هم هست که در راه آزادی و استقلال از همه چیز می گذرد و دیگران هم اگر علاقه به وطن دارند باید از همین راه بروند و آن را انتخاب نمایند». در همین یادداشت کوتاه در حاشیه کتاب «الجزایر و مردان مجاهد» وی خاطرنشان کرد «باری، حرف زیاد است و مستمع به تمام معنی فداکار کم، بلکه خدا بخواهد که این نقیصه در ما رفع شود و ما هم بتوانیم بگوییم مملکت و وطنی داریم و در راه آزادی و استقلال آن، از همه چیز می گذریم».
پیشوای نهضت ملی، در آبان 1341 هم ذیل عکسی که به نسل جوان اهدا کرده بود نوشت: «به کسانی که وقتی پای مصالح عموم به میان می آید از مصالح خصوصی و نظریات شخصی صرفنظر می کند به کسانی که در سیاست مملکت اهل سازش نیستند و تا آن جا که موفق شوند مرد و مردانه می ایستند و یکدندگی به خرج می دهند. به کسانی که در راه آزادی و استقلال ایران عزیز از همه چیز خود می گذرند. این عکس ناقابل اهدا می شود.
احمدآباد-آبانماه 1341 – دکتر محمد مصدق».
***
اما در 1359 و در ابتدای سال 60، دکتر سنجابی چندین بار با برادران ما در تهران دیدار کرده بود تا مشترکاً چاره یی بیندیشیم. آخرین دیدار او با برادرمان علی زرکش در خرداد60 بود. دکتر سنجابی در آن زمان 77سال داشت. وقتی برادرمان علی از دیدار با سنجابی برگشت، خیلی تحت تاثیر قرار گرفته بود و گفت آدم واقعاً از روی دکتر سنجابی خجالت می کشد که با این سن و سال، هم از یکسو محذورات امنیتی ما را درک می کند و هم با فروتنی به تشویق و رایزنی با بچه های مجاهدش می پردازد. بعد هم علی به من گفت فکر می کنم باید خودت برای بحث و قانع کردن دکتر سنجابی در این ملاقات می بودی… .
علت را پرسیدم. گفت: برای بحث و قانع کردن دکتر سنجابی، چون برداشت من این است که او «توی باغ» نیست و نمی داند که چه در پیش است و خیلی روی تظاهرات 25خرداد حساب باز کرده…
گفتم: مگر تو ارزیابی و جمعبندی خودمان از اوضاع رامنتقل نکردی و مگر شرایط و آنچه را که این روزها توی خیابانها در سطح شهر با آن مواجه هستیم، و مخصوصاً این را که خمینی تصمیمش را برای حذف و جراحی، یکی پس از دیگری، گرفته است، نگفتی؟
گفت: من همه چیز را گفتم اما باز هم برداشتم این است که دوستان ما در جبهه ملی، آنچه را که می گذرد دست کم گرفته اند و بیشتر به فکر برگزاری تظاهرات بزرگی هستند که اعلام کرده اند و اینکه هر طور شده با کمک مجاهدین برگزار شود. منهم گفتم ما همین حالا هم داریم تلاش مان را برای برگزاری تظاهرات بزرگ انجام می دهیم اما شرایط مثل قبل نیست…
علی در پایان گفت، با همه این توضیحات فکر نمی کند که دکتر سنجابی متقاعد شده باشد… .
***
در همین زمان جبهه ملی، لایحه ضدانسانی قصاص را به باد حمله و انتقاد گرفته بود و همین، بهانه لازم را برای خمینی فراهم کرد تا فرصت را برای حذف جبهه ملی مغتنم بشمارد.
بگذارید اول درباره موضوع قصاص و لایحه ضدانسانی مربوطه که دست پخت بهشتی و قضاییه خمینی بود، توضیحاتی بدهم. در ادامه بحث، دوباره به جبهه ملی و منتهای دجالگری خمینی برای اعلام ارتداد و حذف آن از صحنه سیاسی برمی گردیم.
موضوع «قصاص»، از روز اول یکی از دعواهای جدی ما با خمینی به لحاظ سیاسی و حقوقی و ایدئولوژیکی بود. دعوا از اسفند 57 شروع شده و دوسال و چند ماه بود که ادامه داشت.
مجاهدین در فردای انقلاب ضدسلطنتی در اسفند 1357، با صدور اطلاعیه یی «درباره پاره یی مجازاتهای مجرمین عادی» اعدام و شلاق زدن را مورد اعتراض قرار دادند و اعلام کردند «صدور و اجرای این قبیل احکام تحت عنوان جاری کردن حدود اسلام… منتزع از شرایط اجتماعی، سیاسی و فرهنگی که جرم در ظرف آن صورت گرفته، روح قوانین جزایی اسلام را که جز از مواضع رأفت و رحمت و توبه و از بین بردن عوامل و انگیزه های جرم به مجازات نمی نگرد، خدشه دار ساخته و آن را قسی القلب و قشری جلوه می دهد».
در خاتمه اطلاعیه مجاهدین آمده بود: «توجه دادگاهها را به بخشی از فرمان علی علیه السلام به مالک اشتر حکمران مصر جلب می کنیم: ”قلبت را از مهر توده ها انباشته کن و محبت نسبت به آنها و لطف به آنها. بر علیه ایشان سبع و چنانکه گویی خوردن آنها را غنیمت می شمری مباش. پس ایشان دو دسته اند: یا برادر دینی و عقیدتی تو هستند یا در خلقت و انسانیت با تو مشابهند که از پیش گرفتار لغزش شده و عوامل و شرایط بدکاری به آنها روی آورده و به عمد و یا سهو در دسترس شان قرار گرفته است. پس با بخشش و گذشت خود آنان را عفو کن هم چنان که دوست داری خدا با بخشش و گذشتش ترا بیامرزد…“ .
بنابراین از حضرت آیت الله خمینی و حضرت آیت الله طالقانی و دولت آقای مهندس بازرگان تقاضامندیم که در جهت ممانعت از خدشه دار شدن چهره پاک ایدئولوژی اسلام هر چه سریعتر اقدام نموده و مجازات جرائم عادی را به مراجع ذیصلاح قضایی دادگستری واگذارند».
***
دعوا بر سر مجازاتهای ضدانسانی و لایحه قصاص بین ما و خمینی لاینقطع ادامه داشت.
در نخستین ماه رمضان پس از انقلاب ضدسلطنتی در مرداد 58، من در دانشگاه تهران گفتم این از سنتهای طاغوتی است که می خواهد «به ترتیبی صلاحیتهای دادگستری را خدشه دار کند، به ترتیبی تمامیت قوه قضائیه را، از آن بگیرد. این باید در قانون تصریح شود، که جز در موارد جرائم حرفه یی نظامیها، آن هم جرائم مربوط به حرفه شان، همه جرائم دیگر، محل طرح و حلش، دادگستری است. به خصوص جرائم سیاسی و مطبوعاتی که دقیقاً بایستی با حضور هیأت منصفه برگزار شود. در همین روزها ما نمی توانیم از ابراز تأسف خودداری کنیم، وقتی می بینیم محاکم انقلاب که بایستی صرفاً به جرائم ایادی رژیم پهلوی بپردازند… وارد مسائل دیگری هم می شوند، یعنی جرائم عادی. در حالی که هیچ لزومی ندارد… به مسأله فحشا یا گران فروشی یا فساد یا هر مسأله دیگری این محاکم رسیدگی کنند.
در همین جا روی صلاحیتهای دادگستری باید تأکید بکنیم. از نظر ما پلیس شهربانی و ژاندارمری بایستی به عنوان ضابطین عدلیه، اولاً یکی شوند… . ثانیا این نیروی واحد پلیس هم تحت فرماندهی دادگستری است، آن هم به عنوان ضابطین، نه به عنوان نیروهای مسلح سرکوبگر، که سرانجام به ستاد نیروهای کل مسلح در رژیم قبلی تبدیل شدند.
به عکس اداره اینها که افرادش بایستی در مناطق، در هر منطقه یی، افراد محلی باشند و انتخاب شوند، می بایست در دست محاکم دادگستری و قضات آن جا باشد».
***
حرف ما با خمینی و رژیمش در این مقوله که بسیار هم گفته و نوشته ایم این است که:
«راستی که این آخوندها عجب موجودات رذل و پلیدی هستند. از یک طرف نان تشیع و باب اجتهاد را می خورند. از طرف دیگر انگار نه انگار که احکام (و به خصوص حقوق جزا و جزائیات) مشمول همین اجتهاد است و دینامیسم دارد.
اصلاً اجتهاد برای چیست؟ برای انطباق اصول و احکام با شرایط متغیر. تضمین کننده پویایی و دینامیسم اسلام و قرآن. والا چه نیازی به باب اجتهاد و رساله و تقلید بود؟ اصول و احکام کلی و ثابت (مثل رکعتهای نماز و مبطلات آن) که از قبل مشخص بود و با اجتهاد چیز جدیدی به آنها اضافه نمی شود. اگر اجتهاد نبود، دیگر چه نیازی به تقلید در فروع و شرایط متغیر و مرجع تقلید بود؟
در تشیع و اسلام انقلابی و در اسلام مجاهدین، نخستین ویژگی پویایی و دینامیسم آن است. اسلام یک شریعت خشک و منجمد نیست. اگر این دین مربوط به هزاره های پیشین است، خوب دیگر چرا باید به آن چسبید؟ ولش کنید. بنابراین، از مرتجعان باید پرسید چرا از یک طرف نان اجتهاد را می خورید و از طرف دیگر سنگسار می کنید و در ملأ عام تازیانه می زنید. آخوندها جنایتهای خود را به نام اسلام به جهان معرفی می کنند. در ضمن همه می دانند که این کارها هدف غاییش ایجاد رعب اجتماعی و سیاسی است. عجبا، اگر اسلام این است، پس بفرمایید ارتجاع و جاهلیت چیست؟ پس قساوت و سنگدلی را تعریف کنید. اگر راست می گویید یک نمونه از حضرت علی یا پیغمبر بیاورید که این کار را کرده باشند، چون سنگسار اصلاً مجازات اسلامی نیست. بسیاری از مجازاتهای آن روزگار ریشه در قوانین تلمود دارد یا مثل این یکی سوابقش به یهودیت برمی گردد. وانگهی، چطور است که آخوندها از آخرین دستاوردهای فنی، علمی و حرفه یی و تخصصی پایان قرن بیستم استفاده می کنند، اما جزائیات و قصاص رژیمشان متعلق به هزاره های پیشین است؟ از آخوندها بپرسید چرا دنبال موشکهای میان برد و دور برد و سلاحهای شیمیایی و اتمی و میکروبی هستید و دنبال همان چرخ چاه و اسب و منجنیق نیستید؟ چرا از یک طرف، برای بقای رژیم خود از کیسه ملت ایران، از آخرین پیشرفتهای فنی و تخصصی مربوط به فازهای پایانی دوران رشد سرمایه داری استفاده می کنید؟ اما از طرف دیگر تابع جزائیات هزاره های پیشین مثل سنگسار هستید و دست و پا می برید؟ یا از روی بلندی پرتاب می کنید؟ کدام را باور کنیم؟
این آخوندها تا دهه سی و چهل و سالهای1350 ریش تراشیدن را هم حرام می دانستند. خمینی به صراحت این را می گفت. حتماًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً یادتان هست برخی از آخوندها تلفن، ماشین، قطار و رادیو و تلویزیون را هم حرام می دانستند. نه حرفهای تلویزیون، بلکه خود دستگاه تلویزیون را هم حرام می دانستند. در حالی که اگر ملاک حلالی و حرامی حرفهایی که زده می شود، باشد؛ تلویزیون رژیم از هر تلویزیونی حرامتر و ننگ آلود تر است. چون لکه یی بر دامن قرآن و اسلام است، ارتجاع و شرک و جاهلیت را تبلیغ می کند. مجاهدین برای همینها در برابر آخوندها به پا خاسته اند. در ورای همه دلایل سیاسی و اجتماعی، دلیل خلّص ایدئولوژیکی برای مبارزه عنصر مجاهد خلق با حاکمیت آخوندی همین است که خمینی و رژیمش بدترین لکه بر دامان اسلام است. دلیلی افزون بر دلایل سیاسی و اجتماعی که به پلیدی و نجس بودن این رژیم در تمامیتش مربوط می شود. این است مفهوم «کل سوء» و «کل شر». مجاهد از همه می پرسد شاخص اسلام، حضرت علی است یا مرتجعان خوارج؟ امام حسین است یا یزید؟ ائمه اطهار هستند یا خلفای جبّار؟
خب، حالا ما در مورد آخوندها کدام را باور کنیم؟ سطح تولید و قوای مولده یک هزارو چهارصدسال پیش را باورکنیم یا این روزگار را؟» (دو اسلام سراپا متضاد- 1376).
***
در سال 76، مجاهدین یک فیلم مستند سنگسار را از کشور خارج کردند که در بسیاری از کشورهای جهان منتشر شد و افکار عمومی را به شدت تکان داد.
در همان سخنرانی من گفتم:
«از دید خمینی و رژیمش و آخوندهای خمینی صفت و همه اضداد اسلام انقلابی و مردم گرا، اسلام یعنی همین! بگذریم که این سنگسار در مقایسه با شکنجه های مجاهدین و به خصوص زنان مجاهد خلق، چیزی نیست. ولی کیست که این فیلم را ببیند و در خود نپیچد و نخواهد از عمق جان و جگر فریاد بکشد. وای بر سنگدلان و سنگین دلان. این تازه چیزی است که رژیم در ملأعام انجام می دهد. اما از شکنجه های مجاهدین در شکنجه گاههای رژیم که نمی شود فیلم برداشت. با این همه، همین فیلم سنگسار برای نشان دادن طینت این رژیم پلید به اندازه کافی گویاست.
یادتان هست روزی که خمینی با قاضی القضاتش پشت تصویب لایحه قصاص بودند، نشریه مجاهد آشکارا و با تیتر درشت آن را نه فقط ضداسلامی، بلکه یک «لایحه ضدانسانی» معرفی کرد. در خرداد 60، خمینی که سخت از این تیتر نشریه مجاهد گزیده شده بود در یکی از سخنرانیهایش تیغ بر کف، تکرار می کرد که بله اسلام را ضدانسانی خطاب می کنند. البته چون هنوز در آن ایام از مجاهدین چشم می زد، در سخنرانی از مجاهدین به صراحت اسم نبرد و به جای آن به مصداق به در می گویند که دیوار بشنود، به جبهه ملی آن روزگار اشاره کرد. اما نشریه مجاهد در سراسر ایران، در ابعاد 500 ـ 600هزار نسخه، توزیع می شد و همه می دانستند که مجاهدین این لایحه را فراتر از ضداسلامی، «ضد انسانی» می دانند. بله، به همین دلایل می گفتیم مرگ بر ارتجاع» (دو اسلام سراپا متضاد- 1376).
خمینی (بهار1360) تلویزیون رژیم:
خشم و اندوه امام از ائتلاف ملی گراها، منافقین و بنی صدر بر ضد قرآن
من نمی دانستم که اینها ائتلاف پیدا می کنند مرکز ائتلاف شان یکجاست و ائتلاف پیدا می کنند با منافقین و به طور صریح مردم را دعوت کردند به اینکه ای مسلمانها بیائید و حکم قرآن را، حکم غیرانسانی قرآن را، در یک کشور اسلامی این طور سبّ بر قرآن و سبّ بر اسلام به مرئی و منظر مسلمین بشد و فلان معمم تأئید کند و فلان معمم هم تأیید کند و فلان مقام هم تأیید کند و دعوت به شورش در مقابل چی؟ در مقابل نص صریح قرآن
***
اما در اردیبهشت سال 60 یکبار دیگر دعوا بر سر لایحه قصاص بالا گرفت. از نشریه مجاهد برایتان می خوانم:
- «لایحه قصاص، اهانت به مقام انسانیت به ویژه زن قهرمان ایرانی در عصر کبیر آگاهی خلقها». (24اردیبهشت 1360)
- «بررسی لایحه قصاص، پیرامون عملکردهای مرتجعین تحت عنوان جاری کردن حدود اسلام» (14خرداد 1360)
و حالا به قسمتی از مقاله مجاهد در همین مورد در اردیبهشت 60 توجه کنید:
«اکنون بیش از دو سال از اولین اعتراض مجاهدین خلق در مورد مجازاتهای غیراسلامی و غیرانسانی می گذرد… پس از آن حتی به رغم موضع گیریهای مکرر مجاهدین و دیگر نیروها و شخصیتهای مسلمان و مترقی و انقلابی هر روز در گوشه و کنار این میهن شاهد صحنه هایی غیرانسانی و غیراسلامی از سنگسار و بریدن دست و اعدامهای خیابانی و… بوده ایم. رفتاری، که به حق لکه ننگی آشکار بر دامان مدعیان ریایی اسلام و انقلاب محسوب می شود.
لایحه قصاص که پس از قریب دو سال ارتکاب جنایت و رفتار ضداسلامی و ضدانسانی حضرات از طرف حزب حاکم جمهوری تدوین و اسباب خوشامد کارمندان این حزب در مجلس را فراهم آورده است چیزی جز وجهه یی قانونی بخشیدن به اعمال ضداسلامی گذشته و هموار کردن، ادامه و اوج بخشیدن به آن در آینده نیست.
و این همه در حالیست که تدوین کنندگان این لایحه و اصرار کنندگان بر آن، عمدتاً خود جزو نقض کنندگان حقوق انقلابی این خلق ستمزده بوده و براساس قوانین جزایی اسلام خود قبل از همه مستحق حسابرسی می باشند…
و اینک همین مرتجعین انحصارطلب برای مخفی کردن چهره جنایتکار خود لایحه یی را تدوین نموده اند تا هر روز در گوشه و کنار این مملکت از این مردم محروم و مضطر و یا مجرمین درجه چندم به عنوان قصاص صحنه های فجیع خلق نموده و اذهان توده ها را از اعمال خود منحرف نمایند.
تشریح شنیع و چندش آور جرائم مطابق آنچه در مواد لایحه قصاص آمده است نیز جز به منظور تحت الشعاع قرار دادن جنایتها و غارتگریها و حق کشیهای صاحبان قدرتهای غصبی نیست. چرا که هم بر اساس فلسفه جزا در اسلام که در آن قبح و تأثیرات اجتماعی جرم جای فوق العاده مهمی دارد و هم بر اساس اخلاق اجتماعی موجود، این تشریح و توضیحات، اساساً نادرست است».
***
شخص خمینی این حرفها را از سوی مجاهدین، به دو دلیل فرو می خورد هر چند که هر عبارت و هر کلمه آن تیری به قلبش بود. یکی به خاطر اینکه در افتادن با مجاهدین از او قیمت زیادی می گرفت و دیگری به خاطر این بود که ما دقیقاً از زاویه ایدئولوژیکی و قرآنی و با مستندات غیرقابل انکار اسلامی با او رو به رو می شدیم به نحوی که هم زدن آن بیشتر به زیانش تمام می شد. در عین اینکه ایادی او از هیچ چماق و سرکوبی علیه مجاهدین فروگذار نمی کردند.
یکبار در4اسفند 59 به همین مناسبت گفت: «این چماق زبان و چماق قلم، بالاترین چماقها است که فسادش صدها برابر چماقهای دیگر است…».
خمینی: این چماق زبان و چماق قلم، بالاترین چماقها است که فسادش صدها برابر چماقهای دیگر است. اونهایی که می خوان صحبت بکنن و خصوصاً در این چند روز زیاد هم هستند، باید توجه بکنند به این که قبل از اینکه می خوان صحبت بکنن، بنشینن و با خودشون فکر بکنن ببینن که این زبان چماق است و می خواد به سر، به دست دیگری کوبیده بشه، یا اینکه این زبان، زبان رحمت است و برای وحدت؟
***
در همان ایام، من تعارفات را کنار گذاشته و در مصاحبه هایی که به مناسبت سالگرد انقلاب ضدسلطنتی انجام دادم، با اعتراض آشکار به اینکه بنیانگذاران شهید مجاهدین را در 4تیرماه گذشته دزد خطاب کرده بود و این را ملت ایران نپذیرفتند، بی پرده و با صراحت در مورد خمینی گفتم: «مخالفت آشکار سیاسی و اقتصادی ـ اجتماعی و ایدئولوژیکی ایشان با بخش اعظم موضع گیریها و نظریات سیاسی ـ ایدئولوژیک مجاهدین، از انحلال نظام شاهنشاهی ارتش و جایگزین کردن ارتش خلق گرفته تا مسائل مربوط به انتخابات و قضاییه و ملیتها و قانون اساسی و تقسیم زمین و معیار مالکیت و آزادیها و عملکردهای دادگاههای انقلاب و دولت و سیاست خارجی و مسکن و شوراها و قراردادها و روابط مختلف امپریالیستی و طاغوتی، و از شیخ فضل الله نوری و آیت الله کاشانی و دکتر مصدق گرفته تا مسائلی از قبیل تکامل و استثمار و دیالکتیک، و مسائل جاری مانند نحوه مبارزه با اعتیاد، تا درگیریهای خیابانی و گروهی و انقلاب فرهنگی و بسیاری شخصیتهای مورد اعتماد ایشان و تصفیه های اداری و و و… دیگر نیاز به بیان ندارد و به خاطر همینها یا امثال همینهاست که مجاهدین را ”بدتر از کافر“ خواندند».
«بدتر از کافر خوانده شدن مجاهدین، بنا به تمام سوابق تاریخیشان، برای جامعه در مجموع بسیار بسیار ثقیل و ناپذیرفتنی بود و ضمناً چون با مستندات مکتبی و مذهبی نیز تطبیق نداشت، طبعاً نمی توانست رضای خدا و ارواح طیبه پیامبر و ائمه اطهار را موجب شود. کمااین که جامعه ایران در مجموع، باز هم به حکم همه سوابق و لواحق، نمی توانست ”آمریکایی بودن مجاهدین“ یا هتک حرمت شهدای آنان را پذیرا شود».
***
اما در آستانه 30خرداد60 و برقرار کردن ولایت مطلقه، خمینی به دنبال اعتراض جبهه ملی به لایحه غیرانسانی قصاص، لحظه مناسب و سوژه مناسب را برای تصفیه حساب، شکار کرد. قبل از ظهر روز 25خرداد که ساعتهایی بعد از آن تظاهرات جبهه ملی باید شروع می شد، با دجالگری جنجال عجیبی بپا کرد و جبهه ملی را مرتد اعلام کرد و عیناً مانند همین کارهایی که امروز خامنه ای می کند، از آنها خواست به رادیو بشتابند و توبه کنند… .
هدف خمینی این بود که ابتدا جبهه ملی را قربانی و از دور خارج کند، نهضت آزادی حساب کار خودش را بکند، عزل بنی صدر به سهولت انجام شود و مجاهدین هم که من غیرمستقیم مشمول حکم ارتداد و مهدور الدم شناخته می شوند توان عکس العمل نشان دادن، نداشته باشند.
خمینی گفت: «دست بردارید از این تضعیف مجلس و تضعیف روحانیت و تضعیف ملت و تضعیف روحیه ملت و تضعیف روحیه ارتش… … جدا کنید حساب را از مرتدها اونها مرتدند، جبهه ملی از امروز محکوم به ارتداد است، بله جبهه ملی هم ممکن است بگن که ما این اعلامیه را ندادیم، اگر آمدند در رادیو، امروز بعدازظهر آمدند در رادیو، اعلام کردند به اینکه این اطلاعیه ای که حکم ضروری مسلمین جمیع مسلمین را غیرانسانی خونده، این اطلاعیه از ما نبودَ ، اگر اینا اعلام کنن که از ما نبوده، از اونا هم ما می پذیریم. اسلام در رحتمش باز است، به همه مردم…
اگه توبه بکند قبوله. اگر کسی پیغمبر هم بکشه اگه توبه بکنه قبوله…
من هم احتمال میدم که این آقایون موفق به توبه نشند جدیت کنند الان وقت است وقت باقی است تا اون وقتیکه پاتون را به گور وارد می کنید در توبه بازه رحمت خدا واسع است بیایید توبه کنید بیاید از کارهایی که کردید از دعوت به شورش که کردید از مخالفتهایی که با اسلام کردید بیاید توبه کنید برگردید. توبه همتون قبول است… … . یکی از چیزهایی که اینها باز براش سینه می زنند و جبهه ملی هم در اعلامیه اش چیز کرده: دانشگاه چرا باز نمیشه این دانشگاه آقا، دانشگاه شمارا بیرون داده دانشگاه باز بشَد ده بیست سال دیگه یک عده بیان همینها هستند. همینها که شمایید، اونا هم هستند که اسلام رو هیچ قبول ندارید احکام اسلام را احکام غیرانسانی می دونید…».
دست آخر چند توسری سیاسی به جبهه ملی زد و گفت: «شما تا اون آخر هم اعلیحضرت رو می خواستیدش، به من گفتید دیگه، اینکه نمی تونید حاشا کنید تا اون آخر هم می گفتید: خوب ایشون باشن اعلیحضرت همایونی باشد حکومت نکند. آنهایی که تا آخر هم این طور بودید. بختیار را هم تا آخر می خواستید. آخه شما نباید دیگه مارو بازی بدید و بگید ما چه و ما چه» (25خرداد 1360).
***
خمینی در همین سخنرانی افزود: «من دو تا اعلامیه از جبهه ملی که دعوت به راهپیمایی کرده است، دیدم. در یکی از این دو اعلامیه جزء انگیزه ای که برای راهپیمایی قرار دادند لایحه قصاص است… در اعلامیه دیگر تعبیر این بود که لایحه غیرانسانی.
ملت مسلمان را دعوت می کنند که در مقابل لایحه قصاص راهپیمایی کنند، یعنی چه؟ یعنی در مقابل نص قرآن کریم راهپیمایی کنند… من کار ندارم به جبهه ملی با اینکه بعضی افرادش شاید افرادی باشند که مسلمان باشند. لکن من کار دارم با اینهایی که پیوند کرده اند، با جبهه [ملی] ، پیوند کرده اند با منافقین… شمایی که متدین هستید و مدعی تدین، چه توجیهی از این معنا دارید؟ … . این آقایانی که با این منافقین ائتلاف کردند، ائتلاف کردند که مملکت را به هم بزنند. ائتلاف کردند که آشوب بپا کنند… حالا ائتلاف کردید که به ضد رأی مردم عمل کنید… بیایید حساب خودتان را جدا کنید. آیا نهضت آزادی هم قبول دارد آن حرفی را که جبهه ملی می گوید؟ … رادیو بعدازظهر را باز کنیم گوش کنیم ببینیم که نهضت آزادی اعلام کرده است که این اطلاعیه جبهه ملی کفر آمیز است… متأثرم از اینکه با دست خودشان، اینها گور خودشان را کندند. من نمی خواستم این طور بشود. من حالا هم توبه را قبول می کنم. اسلام توبه را قبول می کند».
***
به این ترتیب تظاهرات جبهه ملی منتفی شد. پاسداران و بسیجیان و حزب اللهیها میدان فردوسی تا میدان انقلاب را اشغال کردند و نعره می کشیدند: «فرمانده کل قوا، خمینی خمینی». «حزب الله حزب الله، پیشمرگه روح الله». «سکوت هر مسلمان، خیانت است به قرآن». «مرگ بر ضد ولایت فقیه».
بعد ازظهر 25خرداد اطلاعیه مهندس بازرگان از رادیو و تلویزیون پخش شد که «شایعه دعوت نهضت آزادی» به راهپیمایی را تکذیب می کرد. متعاقباً نهضت آزادی یک اطلاعیه توضیحی هم منتشر کرد که هم چنان که خمینی خواسته بود مشارکت در راهپیمایی و ائتلاف با هر حزب و گروهی را تکذیب می کرد و اعتقاد خود را هم به حکم قصاص اعلام نمود.
تاریخ نویسان رژیم بعداً سیر وقایع را چنین رقم زدند:
«زمینه سقوط بنی صدر را سر انجام خود وی و رجوی فراهم کردند. حادثه آفرینیهای ”منافقین“ ادامه یافت. بهزاد نبوی سخنگوی دولت، طی مصاحبه ای که در ساعتهای آخر همان روز 25خرداد با مطبوعات انجام داد، اعلام کرد: ”اگر لازم باشد، قوای انتظامی با مسأله درگیریهای خیابانی برخورد خواهند کرد… آقای بنی صدر دقیقاً هم چون مجاهدین خلق عمل می کند… . تمام درگیریهای خیابانی از ناحیه سازمان مجاهدین طرح ریزی و اجرا می گردد، آنها به خاطر تشکل نسبی خود قادرند این درگیریها را به طور درازمدت سازماندهی کنند“ ».
***
در مورد وقایع آن خرداد خونین بقیه مطلب را از گفتگوی خودم با نشریه ایرانشهر در دی ماه 1360 خلاصه می کنم:
«چماقداران مسلح که ازیکماه پیشتراز همه جابه تهران فراخوانده شده ودرکمیته ها ومساجد بسیج شده بودند، تمامی سطح شهر را پوشاندند و شدیداً به ایجادرعب و وحشت پرداختند تا زمینه مساعد برای عزل فراهم شود… .
آنها به خوبی می فهمیدند که زمینه نارضایی مردمی ونفرت ازارتجاع آن قدرزیاد است که نیروهای متشکل مجاهدین به سرعت می توانند به خیابانها ریخته وکل نظام ولایت ارتجاع وسردمداران مرتجعش راجاروکنند. مگرهمین یکماه پیش نبودکه خمینی تقاضای ملاقات مجاهدین و هوادارانشان در تهران را بعد از یک هفته به سوراخ خزیدن وتردید رد کرده بود؟ مگرمجاهدین به مؤدبانه ترین بیان ننوشته بودندکه حتی حاضرند سلاحهایشان را دودستی تقدیم کنند، مشروط براینکه آزادیهای قانونی تضمین شده، ”مقام رهبری“ (برطبق قانون اساسی)، آنها (مجاهدین) و هوادارانشان را در تهران دراقامتگاه خود بپذیرد؟ بله، آن روزهم که شیطان جماران این تقاضا را رد کرد از این می ترسید که میلیونها تن، خودش را با جمارانش به طورمسالمت آمیزبه زباله دان تاریخ بریزند. این بود که چنانکه شنیده اید بعد از یکهفته، تقاضای ما را رد کرد وبه طعنه گفت؟ ”شمالازم نیست بیایید، من می آیم خدمتتان“ به هرحال ما (مجاهدین) بلافاصله بعد از بستن روزنامه ها، متقابلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً روزنامه های حکومتی راتحریم کرده وازفردابه تدارک یک تظاهرات بزرگ پرداختیم. منظورم ازتظاهرات بزرگ، تظاهراتی هم چون 7اردیبهشت است و نه تظاهرات پراکنده کوچک. وازاین پس نیزدربحثمان هرجا صحبت ازتظاهرات بزرگ می کنم یک چنین تظاهراتی است که طبعا تدارک ونیروی حمایتی وواحدهای حفاظتی وتیمهای ضربت وسازماندهی بسیارمتحرک خاص خود را می طلبید. اما جوابهای دوروزاول کاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً منفی بود وچنین تظاهراتی به رغم همه تدارکارت لازم پانمی گرفت. مسئولین وفرماندهان مربوطه گزارش می دادندکه درقدمهای نخستین چنین چیزی اصلادر شرایط امنیتی و نظامی جدید شهرامکان ندارد. البته از این پیشترنیزنه کسی به مااجازه ی تظاهرات می دادونه به محض تجمع دست ازسرمان برمی داشتند. امابا این همه، مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً در 7اردیبهشت، توانسته بودیم ازنزدیک به 3-4ساعت غفلت کمیته چیها وپاسداران ارتجاع که روزقبل نیزدرجاهای دیگرخسته شان کرده بودیم استفاده کرده وموتورمحرک اولیه تظاهرات عظیم آن روزرادرخیابان به کاربیندازیم. آن گاه تا کمیته چی و پاسدارآمدند که بخودبجنبند، دسته های متشکل وغیرمتشکل چندین هزارنفری وچندین ده هزارنفری به موتوراصلی پیوسته وآنراحلقه کردند و دیگرجمعیت که تحت حمایت میلیشیای مردمی حرکت می کرد، نفوذناپذیر و ضربه ناپدیرشده وتامقصد که منزل پدرطالقانی بود بی محاباپیش رفت. ازهرخطری نیزاستقبال ومرز150هزارنفر را هم پشت سرگذاشته وقدم درجاده 200هزار گذاشت… وگلوله وگازاشک آوروچماق هم دیگراثرنمی کرد (زیراحمایت بی دریغ مردم امکان بروز یافته وهم چون بسم الله، هرجنّی رافراری می داد. مردم ازطبقات مختلف ساختمانها حتی کاغذهای دیواری ومیزهای چوبی رابرای سوزاندن وخنثی کردن اثرات گازاشک آورپایین می ریختند».
***
«امااین بارتلاش برای برگزاری تظاهرات بزرگ به نتیجه نرسید.
پس ازناکامی و شکست 2روزاول ابتدا مسئولین ما فکرکرده بودند که پا نگرفتن تظاهرات بزرگ به خاطرنقائص تدارکاتی وتشکیلاتی است. اماوقتی تمام جریان کار را از ابتدا تا انتها دوباره بررسی کردیم ودیدیم که درتدارکات تشکیلاتی-تدافعی معمول، هیچ نقص جدی وجود ندارد و عنصرکاملاً جدیدی جلب توجه نمودفضای اجتماعی و سیاسی آن قدرتنگ شده بود که امکان چنان حرکت بزرگی راباتدارکات معمولی مطلقاً و از اساس سلب می کرد. بله، این باربعدازبستن روزنامه هاوآغازسرکوب مطلق، تدارک متقابل ارتجاع –که از این پیشترنیزگزارشهایی راجع به آن داشتیم –کیفاً فرق کرده وهیچ واکنش بزرگی رابرای جامعه امکان پذیرنمی ساخت.
مراکز متعددی را در تهران کشف کردیم که دسته های 100 تا 500و حتی 1000نفری چماقداران مسلح با تجهیزات کامل و بی سیم و وسایل موتوری در آن گوش به زنگ و آماده نشسته بودند. از طرف دیگر هر روز نیز ارباب چماقداران در جماران به منظور یک بسیج کامل ایدئولوژیکی و نظامی رجز می خواند و تهدید می کرد و به یکی گوشمالی می داد تا از نظر روانی نیز قدرت حرکت را سلب کند، پس گزارش مسئولین و فرماندهان سیاسی و نظامی ما صحت داشت و در سیطره شرایط کاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً جدیدی قرار گرفته بودیم.
تمرکز و وفور چماقداران مسلح وموضع تهاجمی ایادی کاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً بسیج شده خمینی از پاسدار و کمیته چی گرفته تا به اصطلاح حزب اللهی، که از مدتی پیش تدارک شده بود، چنین چیزی را امکان ناپذیر می کرد و ما فقط کشته می دادیم و کتک می خوردیم… .
داستان، داستان سلاح گرم بود بر بدنهای گرمتر، ولی بدون سلاح و فقط مشت. مشت در برابر ژ-3 و کلت… در این میان چند بار هم به ما گفته شد که فلان ساعت و فلان روز بازار می خواهد ببندد و فلان گروه و یا فلان گروهها هم هستند. ولی هرچه رفتیم هیچ کس جز بچه های خودمان در صحنه حاضر نبود.
بنابراین از روز 19 یا 20خرداد، مسئولین ما با نیروهای تحت فرماندهی شان تظاهرات موضعی را شروع کردند، تظاهرات موضعی که در دسته های 100 یا 200نفره به شیوه چریکی و ”بزن در رو“ عمل می کردند. هدفشان شکستن فضای رعب، و الحاق به یکدیگر از نقاط مختلف شهر به منظور نیل به تظاهرات استراتژیک (بزرگ) بود.
این روش تا آخر شب 24خرداد ادامه یافت ونتیجه امید بخش بود. دریکی از همین روزها که شخصا مشروح گزارش آن را خواندم در 27 نقطه ی تهران، دسته های آزمایشی میلیشیا، دسته دسته آتش خود را بر افروخته بودند. تن ها همه کبود و سیاه و زخمدار، صورتها ورم کرده، سینه ها در اثر کثرت فریاد گرفته… آن هم چهره ها و بدنهایی که از این پیشتر نیز آثارکمبود مواد غذایی از دور بر روی آنها قابل تشخیص بود. این را بارها اطبای آشنا به خود من تذکر داده بودند که این چه وضع غذایی میلیشیا و واحدهای نظامی حمایت کننده آنهاست که بعد از بستن ستادها، صبح تا شب آواره کوچه و خیابان است و مخصوصا در روزهای طولانی و گرم ماه رمضان باید 16ساعت، بی آبی و بی غذایی را تحمل کند و لذا آثار کمبود مواد غذایی از همه چشمها و چهره ها می تراوید.
و به خدا سوگند باور کنید که این مجاهدین از فردای به قدرت رسیدن خمینی، برای محافظت از ستادها و بساطها و سخنرانیها و مراسم و تظاهرات و کلاسهای آموزشی شان بیشتر از غذا به کتک و مشت و لگد عادت کرده بودند!
اما چه می شد کرد، آزادی یک خلق بهای خاص خود را می طلبد. آن هم از بهترین و رشیدترین فرزندانش… حالا گو که ستاد و دفتر و مرکز علنی نباشد، مجاهد خلق ساک دستی را پر می کند، کوچه به کوچه و خانه به خانه می گردد، درهر کجا بساطش را برهم میریزند، کتکش می زنند، منافق و کافر و بدتر از کافر وهرزه و… خطابش می کنند، چهره اش را کبود می کنند، اوراقش را پاره می کنند و می سوزانند…
ولی چه باک خلق باید آگاه بشود و آزاد. اگر این کوچه فالانژ و راست و حزب اللهی دارد در آن یکی زن خانه داری، کارگری، رفتگری و یا کارمندی… بالاخره یک کسی پیدا می شود که همدردی کند لبخند بزند، استقبال کند، دعا کند، زخمها را مرهم بگذارد، روزنامه پاره شده را بچسباند، پول بدهد و یا در برابر تعرض کمیته چی و پاسدار به دفاع برخیزد و حقانیت مجاهدین و درخواستهای عادلانه مردمی شان علیه ارتجاع را گواهی دهد.
بله، مجاهد خلق این طور با خلقش جوش خورد و اصالت و صداقت خود را به اثبات رساند».
***
«و من هرگز یادم نمی رود که در تابستان 59، بعد از اراجیف آن امام پلید چماقداران، یک روز بر پای یکی از خواهران کوچکم – که نمی دانم حالا شهید شده است یا خیر – مار انداختند و آن وقت مزدوران و اوباش خمینی خودشان کنار ایستادند تا عکس العمل میلیشیای مجاهد جوان را ببینند و بخندند. اما مجاهد قهرمان تکان هم نخورده بود تا یک لحظه تمسخر اوباش خمینی را هم نبیند. دختر جوان حتی نشریه هایی را هم که در دست داشت بر زمین نینداخته بود تا فالانژها برندارند و پاره نکنند. بعد مار دور پای او حلقه زده و سپس به آهستگی رفته بود. اینست سیمای واقعی امام اوباشان و اینست گذشته آنهایی که امروز اینسان می جنگند و این سان در برابر جوخه های اعدام رشادت به خرج می دهند. منهای عبور از این پیچ و خمها، امروز هیچ نیروی سراسری نبود که این سان به دفاع از شرف ملی خلق در برابر تجاوزکاران ارتجاعی برخیزد و بی دریغ خون نثار کند».
***
«داشتم می گفتم که حدود 27 دسته یا گروهان و گردان مختلف داشتند در گوشه و کنار تهران تدارک تظاهرات بزرگ را می دیدند.
برخی کشته می شدند و عده زیادتری دستگیر و بقیه نیز گرماگرم نبرد مشت و گلوله. بسیاری از اعدامهای کنونی را نیز دستگیر شدگان همان ایام تشکیل می دهند.
عصر 24خرداد، تظاهرات در میدان ولی عصر به اوج رسید و جنگ مغلوبه شد. یک دسته میلیشیای خواهران با قدرت تمام محاصر ه فالانژهای مهاجم را شکافته و به دسته های دیگر ملحق شده و درگیری و تیراندازی در تمام طول بلوار وخیابانهای اطراف میدان ادامه داشت. فالانژها و کمیته چیهای حمایت کننده ی آنها فرارکردند. واحد میلیشیای خواهران 7 موتورسیکلت از آنها را مصادره کرد. در گزارش مزبور خواندم که یکی از خواهران، آن قدر جوان و ضعیف الجثه بود که قدرت حرکت دادن موتور را نداشت و لذا دستفروش کنار خیابان را به کمک طلبیده بود. وقتی هم با فقر و بدبختی دستفروش برخورد کرده بود، موتورسیکلت را در جابه خود او بخشیده و سبکبال به خانه شان رفته بود».
***
«بعد از آن دجال بازی مشهور خمینی علیه جبهه ی ملی و بسیج سیاسی- نظامی و ایدئولوژیکی نیروهای ارتجاعی و شکست تظاهراتی که قرار بود آن روز توسط جبهه ی ملی صورت بگیرد گزارش مسئولین خود ما حاکی از آن بود که اکنون باز هم بعد از آخرین تعرض خمینی، فضای حرکت، اکیدا و شدیدا به نسبت روزهای قبل بسته تر شده و حتی تظاهرات موضعی و تاکتیکی نیز دیگر صرف نمی کرد. چنانکه گفتم، فرماندهان ما از یک هفته پیش به این نتیجه رسیده بودند که چنین تظاهراتی بدون تدارکات کافی، مطلقاً در شرایط جدید امکان ندارد و چه بسا نتایج معکوس نیز بدهد. به خصوص اگر زمان و مکان آن، از قبل اعلام شده باشد.
روشن بود که در منطق خمینی، تهدید و تکفیر جبهه ی ملی، می بایست باعث عبرت خود ما (مجاهدین) می شد تا لااقل موقتا هم که شده آرام گرفته و بگذاریم جریان عزل آقای بنی صدر بی سروصدا به پایان برسد. چرا که به خوبی و برحسب تمام اطلاعات و تجارب می دانست که تنها نیرویی که قادر به سازمان دادن و به راه انداختن تظاهرات عظیم سراسری و ایجاد دردسر جدی است، مجاهدین هستند».
***
«خوب، حالا بعد از 25خرداد چه کنیم؟ اگر خمینی به همین ترتیب بتواند با اتکای برادران چماقدار ”حزب الله“ ! رئیس جمهور را کنار بزند، دیگر فردا وای بحال دیگران. وانگهی این نحوه عمل خمینی آیا مبین این نیست که ساعت آغاز قطعی ترین نبرد برای هر نیروی انقلابی که نخواهد به سرنوشت حزب توده بعد از 28مرداد و بعد از آن هم سرنوشت فضیحت بار ضدانقلابی کنونی این حزب دچار شود، به سرعت نزدیک می شود؟ و آیا کنار زدن آقای بنی صدر در آن شرایط عملاً جز به این معنی بود که دشمن، آخرین حائل میان خود و خلق را نیز درهم شکسته و چه بخواهیم و چه نخواهیم هر نیروی انقلابی و مردمی را به معارضه ی آشکار فرا می خواند؟ حالا هرچند هم که می خواهید با آقای بنی صدر اختلاف داشته باشید، کنار زدن او در آن شرایط عملاً جز اعلام جنگ آشکار ارتجاع با انقلاب و به ویژه با مجاهدین نبود. و می دانید که وقتی دشمن اعلان جنگ می دهد، بازنده خواهید بود اگر حتی یک لحظه نیز سلاحتان را دیرتر از او بیرون بکشید. چرا که در این صورت جز دفاع محض، کاری از پیش نخواهید برد. آری این قانون جنگ است. و در جنگل ارتجاع خمینی، دفاع محض یعنی شکست محض.
این بود که عالیترین ارگان سازمانی ما از روز 26خرداد مستقیما خود وارد کار گردید. رهنمود این بود: ”می بایست بهر ترتیب و با هر قیمت، یک تظاهرات بزرگ توده ای را بار دیگر آزمایش نمود. آخرین تجربه مسالمت آمیز نیز حتی به منظور اتمام حجت سیاسی و تاریخی باید از سر گذرانده شود. اگر خمینی می خواهد 15خرداد و یا 17شهریور دیگری درست کند بگذار شهدایش را مجاهدین تقدیم کنند. روز مناسب، به دلایل سیاسی و فنی، 30خرداد است. چهار روز برای آمادگی فرصت داریم. تظاهرات تاکتیکی و هرکار دیگری را تعطیل کنید، هر چقدر که می توانید برای 30خرداد آماده شوید. ما به قربانگاه می رویم تا نسلهای آتی لعنت مان نکنند. تا اگر ذره ای شرف و انصاف در مجلس دست پخت خمینی و سایر سردمداران رژیم موجود است، به دوران مسالمت پایان ندهند و لااقل راه باریکه ای برای تنفس سیاسی مردم باقی بگذارند…“
سرانجام از میان طرحهای مختلف، پس از مباحثات بسیار، ارجح آنها انتخاب شد. این طرح می باید به این مسأله جواب می داد که: چگونه می توان در بحبوحه ی اختناق مطلق، بدون اعلام قبلی و بدون کمترین اطلاع دشمن، یک تظاهرات مسالمت آمیز چند صد هزار نفری در روز روشن در خیابانهای تهران ترتیب داد؟ عجبا!
اما اگر مردم آماده ای داشته باشید و بدانید که هرکاری را چگونه و در چه لحظه ای باید سازمان بدهید، این مسأله هم حل شدنی است. شور وشوق زاید الوصف و ایمان و قوت اراده و تصمیم یارانتان نیز، البته لازم است. از صبح 30خرداد در حالی که تمامی پیکر مجاهدین و میلیشیا در تهران مشتاقانه سر از پا نمی شناخت و در هر پارک یا کوچه و خیابان و خانه ای گروه گروه آماده می شد، مرکز فرماندهی با نگرانی در اطراف سیستم ارتباطی گرد آمده بود تا هیچ چیز خارج از کنترل، خودبه خودی رها نشود. جزئیات آنچه را در بعدازظهر 30خرداد از چهارراه مصدق تا چهارراه طالقانی و آن گاه در سراسر طالقانی تا بهار و تا انقلاب و تا میدان فردوسی گذشت، می گذارم برای بعد. فقط این را بگویم که فرماندهان و مسئولان مجاهدین در این روز واقعاً یک شاهکار تاکتیکی و نظامی آفریدند. تظاهر کنندگان به 500هزار تن بالغ می شدند. غیرممکن، ممکن شده بود».
***
«تودهنی محکم دیگری به خمینی که هنوز در نشئه ی دجال بازی 25خرداد بود ودلش می خواست جریان عزل رابی درد سر و با توپ و تشرهای معمولی خاتمه بدهد. پس دیگر خمینی چاره ای نداشت جز اینکه شخصاً فرمان تیر وبه کار بردن مسلسل سنگین بدهد در این لحظه ابتدای جمعیت به میدان فردوسی رسیده بود ولابد اعلامیه عصر 30خرداد پاسداران ارتجاع را شنیده اید که: به اذن رهبر کبیر دستور می یابند تا آتش بگشایند و اگر آتش نبود از میدان فرودسی تا سپه و تا جارو کردن مجلس ارتجاع راهی نبود. شنیده ام که در آن لحظات بهشتی ورفسنجانی به نهایت سراسیمه بودند یک خبرنگار اروپایی که شاهد صحنه های 30خرداد بوده است اخیرا به خودم می گفت که دقایقی چند در کمال بهت وحیرت انتظارقیام داشته و تعجب می کرده که چرا مجاهدین از سلاحهایشان استفاده نمی کنند؟
ومن به او گفتم که از هر جا که شنیده اید مجاهدین، آن روز سلاح داشته اند، اشتباه شنیده اید به خاطر اینکه استفاده از سلاح را مطلقاً ممنوع کرده و هنوز فرمان آتش نداده بودیم… . ما آن روز فقط حجت را تمام کردیم. پایان مشروعیت کل نظام. خدا حافظی مطلق با خمینی. از فردا باید شعار داد: ”مرگ برخمینی“ . از فردا دیگر سیاست دست خالی در برابر چماق وگلوله، راست روی واپورتونیسم است. و ما (مجاهدین) از این پیشتر بارها به ارتجاع هشدار داده بودیم که از روزی که با گلوله در برابر گلوله پاسخ بگوییم حذر کند اکنون آن روز فرا رسیده بود ”. بچش ای خمینی، ای خائن که شایسته کمترین احترام واعتماد این خلق نبودی…“ .
وتازه دیدید که غیر از همه آنها که در جریان تظاهرات 30خرداد کشت ودستگیر کرد، از همان فردا اعدام مجاهدین پسر ودختر 9سال به بالا را آغاز کرد حتی بدون اینکه نیازی به پرسیدن نام متهمین حس کند اینست عدالت خمینی».
***
روزنامه اطلاعات –چهارشنبه 3تیر1360
دعوت دادستانی انقلاب از اولیاء دستگیرشدگان
صبح امروز از سوی روابط عمومی دادستانی انقلاب اسلامی مرکز در رابطه با مجرمینی که در جریانات ضداسلامی اخیر دستگیر شده و حکم دادگاه درباره آنها صادر و اجرا شده اطلاعیه ای به شرح زیر صادر شد:
به اطلاع خانواده های محترمی که فرزندانشان در جریانات ضداسلامی اخیر تهران دستگیرشده اند و حکم دادگاه درباره آنها صادر و اجرا گردیده می رساند لطفاً با در دست داشتن شناسنامه عکس دار خود و فرزندانشان که عکس آنها در این جا چاپ شده به دفتر مرکزی زندان اوین مراجعه کرده و فرزندانشان را تحویل بگیرند.
روابط عمومی دادستانی انقلاب اسلامی مرکز
لازم به یادآوری است که اسامی صاحبان عکس مشخص نشده است.
«تا این تاریخ، خمینی توانسته بود بسیاری مخالفین را یا شقه و وادار به تسلیم سازد و یا از دورخارج کند. بارها از اطرافیانش شنیده شده بود که در رابطه با تصفیه یا سرکوب هر یک از نیروها یا شخصیتهای مخالف می گفتند: آقا… 20دقیقه صبحت می کند… قضیه تمام است.
وراستی هم تاکنون در بسیاری موارد وقتی امام چماقداران توپ وتشر می آمد وعلیه شخصیت یا نیرویی بسیج می نمود… مسأله بالاخره به سادگی وبا حداقل تاوان برایش فیصله می یافت.
اما این بار… عنصر موحد مجاهد، این انقلابی وپیشتاز مردمی، به اثبات رساند که در برابر حقانیت وقوت اراده وآمادگی فدا وقربانی ”نه در 20دقیقه“ که در 20سال نیز آقا و تمامی دار ودسته اش هیچ غلطی نمی تواند بکند.
آخر آقا، تا وقتی ”آقا“ است که پایش را از گلیم خودش بیشتر دراز نکند والا آن دست وپای نامبارکی را که به گلیم خلق دراز شود بی محابا ریشه کن خواهیم نمود».
***
از آن جا که در فصل دجالیت، از اعلام ارتداد جبهه ملی توسط خمینی صحبت کردیم، در پایان همین قسمت، یادآوری می کنم که دکتر سنجابی در شهریور 1361 به پاریس رسید در حالی که به شدت بیمار بود و از عارضه کمر و ستون فقرات رنج می برد. او در این زمان 78سال داشت.
من در یک نامه مبسوط با ابراز خوشوقتی از اینکه به سلامت از چنگ خمینی بیرون آمده، شرط احترام و ادب و حق استادی و پیش کسوتی را درباره او به جا آوردم. این نامه را برایتان خلاصه می کنم:
- «نسل ما (مجاهدین) نسل ناسپاس و کفوری نیست. نسلی نیست که پدران و استادان خود را فراموش کند و یا قدر زحمات و مرارتهایی را که تحمل کرده اند، نشناسد».
- «پدر عزیزم،
مقدمتا بگذارید به عنوان نماینده نسلی بخون نشسته که در بحبوحه آتش و شکنجه، بر آنست تا آخرین مرحله مبارزاتی را که خود شما و امثال شما در کنار پیشوای فقیدمان مصدق آغاز نمودید، به ثمر بنشاند و تمامیت و آزادی و استقلال ایران گرامی مان را تا ابد در سینه تاریخ به ثبت برساند؛ شهادت بدهم که:
… … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … .
- «شما نخستین وزیر و شخصیت نامدار ملّی بودید که حتی قبل از انتخابات خبرگان، در فردای راهپیمایی یکصدهزارنفری مجاهدین برای مجاهد اسیر سعادتی، دست از همکاری با رژیمی که دیگر می دانستید ایران را به کجا می برد شستید تا اینکه نهایتاً خمینی در 25 /خرداد/ 60 شما را آشکارا مرتد و طبعاً مهدورالدّم شناخت».
- «استاد گرامی ام
با این همه شما به رغم کهولت سنّی و ضعف مزاجی از پا ننشستید و من خود گواهم که ازآنچه شخصاً در توان داشتید کوتاهی نکردید. فی المثل به خوبی به یاد دارم که در سال 59 و اوایل سال 60 با فروتنی و تواضع، چندین بار عرق ریزان به دیدار فرزندان مجاهد خود شتافتید تا مشترکاً چاره یی بیندیشیم. گرچه متأسفم که من که در آن ایام در مخفیگاه بسرمی بردم، این فرصت را نیافتم که در ملاقاتهای شما با برادران مسئولمان حضور پیدا کنم. امّا هرگز یادم نمی رود که روزی که شما در اوایل خرداد 60/ با برادرمان علی زرکش (که حالا فرماندهی مقاومت داخل کشور را به عنوان قا ئم مقام من به عهده دارد) در یکی از مخفیگاههای ما در تهران ملاقات کردید؛ او برگشت و گفت:
آدم واقعاً از روی دکتر سنجابی خجالت می کشد، که مردی با این سنّ و سال ولی با روحیه جوانان، هم محذورات امنیتی ما را درک کند وهم بافروتنی خاص خود به تشویق و رایزنی با بچه های مجاهدش بپردازد… کمااین که برادرانی که در همین پاریس ضمن هفته های گذشته به دیدارتان آمدند نیز، سراپا غرق شادی و غرور به نزد من بازگشتند و گفتند وقتی دکتر سنجابی از شکنجه و اعدام و فداکاریها و عملیات مجاهدین صحبت می کرد، مثل باغبان پیری که از پرپر شدن گلهای باغ خودش آتش گرفته باشد، اشک در چشمانش حلقه می زد و گاه هم درست مثل چریک پیری که با میلیشیای جوان مجاهد همسنگر است غرق در هیجان و التهاب می شد…».
- «پدر عزیزم، مراببخشید که این طور صریح و بی پرده صحبت می کنم. آخر من مجاهد (بعنوان یک فرزند شما) تنی دارم زخم خورده و مجروح و خسته. حرامی (خمینی) غارتم کرده و شحنه هر روز بر سر کوی و برزن به دار می آویزدم، دژخیم هر روز ناخن از دست و پایم می کشد و سپاهی خصم هر روز بر اجساد شهدایم اسب قساوت می دواند و، مهمتر از همه، نادوستان و رفیقان نیمه راه تنهایم گذاشته اند… .
بله، درخواست نسل ما این است که مثل یک سردار سالخورده وقتی که ایران سالخورده تان را در خطر می بینید به میدان بیایید. بیایید و دربرابر ایرانیان و جهانیان شهادت بدهید. شهادتی خالصاً لوجه الله، برای رضای خلق و خالق».
- «بله، برای ما (مجاهدین) مهم است که شما در انظار جهانیان شهادت بدهید که فی المثل:
-رژیم خمینی اکنون دیگر هیچ مشروعیت و محبوبیت قانونی و ملّی و مردمی ندارد… . (ایضاً مجلس باصطلاح شورای اسلامی آن)
-رژیم خمینی اسلام و خدا و قرآن را ملعبه دست خود قرار داده و دقیقاً ضداسلامی عمل می کند و جز به سرکوب و ترور تکیه گاهی ندارد.
-رژیم خمینی خود مقاومت مردمی و مشروع و مسلحانه را برانگیخت و به رغم تمام صبر و تحمل 5/2ساله مجاهدین، این خود رژیم خمینی بودکه برای مجاهدین و برای مردم ایران راهی جز قهر باقی نگذاشت و تمام مردم و از جمله مجاهدین مظلوم واقع شده اند و بایستی جهانیان به کمک مقاومت عادلانه مردم ایران بشتابند.
… فکر می کنم پیشوای فقید (مصدق) نیز همینگونه انتظارات را از شما دارد. فکر می کنم او هم به میدان آمدن شما را می طلبد. فکر می کنم که او هم وقتی شهادتهای حقه ی شما را برای ایران امروز و ایران فردا بشنود، لبخند رضایت خواهد زد و آفرین خواهد گفت».
«استادعزیز
امّا صرفنظر از اینکه آنچه را به عرض رساندم صلاح بدانید یا ندانید، صرفنظر از اینکه به امداد فرزندان مجاهد خود بشتابید یا نشتابید، صرفنظر از اینکه در این رابطه کلمه یی بگویید یا نگویید؛ باز هم مؤکداً و با همان گستاخی و جسارتی که دربیان خواستهای نسل مظلوم و شکنجه شده ام به عرض رسید، لازم می دانم که به حرمت همه رنج و مرارتهایی که درطول سالیان دراز برای ایران و ایرانی متحمّل شده اید تکرار کنم که احترام و شأن ابوّت و پیش کسوتی شما برای هر مجاهد و هر انقلابی که برای آزادی و استقلال میهنش می رزمد پیوسته باقی و پایدار بوده و خواهد بود. تکرار این مطلب را از آن حیث لازم شمردم که از این پس نیز در دیار غربت، طعن و لعن معاندین را به خاطر ماجرائی که با خمینی داشتیدبه طور مضاعف خواهید شنید و لذا وجداناً و اخلاقاً وظیفه ملّی و میهنی و مبارزاتی خودم دیدم تا به عنوان ”مسئول مقاومت“ حق شناسی مردم و انقلاب و مجاهدین آزادی و استقلال این خلق قهرمان را به خاطر تک تک لحظات و ساعتهایی که برای ایران و ایرانی رنج برده اید، اعلام کنم.
بارخدایا، به نسل ما فهم و درایت لازم برای حق شناسی نسبت به همه پیش کسوتان راه رهایی میهنمان را عطا کن.
با احترام و تشکر
یکی از برادران و فرزندان مجاهد شما
مسعودرجوی
21 / شهریور / 61».
********
چند روز بعد پاسخ دکتر سنجابی را دریافت کردم که خلاصه ای از آن را برایتان می خوانم:
- «فرزند مجاهد ارجمند و گرامی آقای مسعود رجوی مشروحه سرشار از لطف و محبت شما را که به مناسبت هجرت اضطراری این جانب از میهن گرامی و رسیدن به پاریس مرقوم شده بود زیارت کردم. مضامین هیجان انگیز و پرالتهاب آن که حاکی بود از مجاهدتها و قیام یکپارچه ملت قهرمان ایران در برانداختن اساس استبداد و استعمار به شوق برپاداشتن یک نظام عادله انسانی و سپس انحرافات و خیانتها و نقض عهدها و جنایات و قساوتها و زیرپاگذاشتن بدیهی ترین اصول انسانی و مردمی از جانب کاربه دستان حکومت جمهوری اسلامی و انکار شریفترین احساسات وطن دوستی و آزادی خواهی به عناوین مجعول ملی گرایی و لیبرالی مقتبس از قاموس استالینی و کشتار دستجمعی نونهالان و میهن دوستان و به دنبال این همه نومیدی و سرخوردگی و نارضایی و قهر و امتناع و مقاومت مجدد یکپارچه ملت و مجاهدتها و جانبازیها و شهادتهای بهترین فرزندان ایران چنان احوال متناقضی از غرور و نشاط و غم و اندوه در این ناچیز برانگیخت که قلم از شرح و بیان آن عاجز است. در مقدمه نامه از اینکه به عللی نتوانسته اید به ملاقات و عیادت این بنده بیایید عذر خواسته اید. فرزند عزیز، آنچه عیان است چه حاجت به بیان است. به علاوه شما هیچ وقت در پیش من غایب نبوده اید که برای نیامدن و عدم حضور عذر لازم باشد».
- «با بیانی شیوا و جگرسوز از من خواسته اید تا درباره جانبازیها و فداکاریهای صادقانه و مظلومیت مجاهدین شهادت بدهم از آنچه نوشته اید: ”با جسارتی شایسته یک نسل، شایسته یک رود خون و شایسته بیش از 20هزار شهید و 50هزار اسیر از شما می خواهم درباره ما شهادت بدهید. به خدا قسم من نمی توانم بپذیرم که تاریخ شهادت و حمایت شما را برای خمینی ثبت کند ولی از شهادت و حمایت شما برای مجاهدین اثری نباشد“ .
آری فرزند عزیز دربرابر این دعوت آغشته به داغ دل و خون نمی توانم و حق آنرا ندارم سکوت اختیار کنم
بنابراین مختصری از آنچه را که بر طبق اطلاعات خود دراین مدت طولانی مبارزاتی درک کرده ام نه برای جلب رضایت شما بلکه برای بیان حقیقت به عنوان تکلیف ملی و ایمانی به مفاد لاتکتموالشهاده و انتم تعلمون می نویسم و شهادت می دهم که سالیان قبل از انقلاب و در ایام انقلاب مجاهدات و جانبازیها و از خودگذشتگیهای دلاورانه مجاهدین توام با مقاومت و قیام عمومی بود که پایگاه حکومت استبدادی و ارکان سیاست استعماری حامی آن را در ایران متزلزل ساخت و بنابراین وظیفه حکومت انقلاب بود که مجاهدین را مانند فرزندان برومند خود مورد نوازش و حمایت و همکاری قرار بدهد و هم چنین شهادت می دهم در روزهای اول انقلاب و آشفتگیهای ناشی از آن که جمعیتهای وابسته و سرسپرده به اجنبی آشوبها وتجزیه طلبیها را در گرگان و کردستان و دیگرجاها دامن می زدند، مجاهدین به هدایت روحانی مجاهد و عالیقدر مرحوم آیه الله طالقانی در فرونشاندن طغیانها و پیداکردن راه حل مسالمت آمیز برای توجه به خواسته های حقه مردم ستمدیده و زجرکشیده با حفظ یکپارچگی و وحدت ایران کوششها کردند ولی با کمال تأسف دولت موقت و کارگردانان پشت پرده به آن کوششها و هم چنین به نظر یه های صریح جبهه ملی که در این باره ضمن مواد تکمیلی برای قانون اساسی پیشنهاد شده بود ترتیب اثر ندادند. در نتیجه نارضاییها و ناباوریها و نومیدیها را در آن داستانها شدیدتر کردند. و نیز شهادت می دهم که در ماهها و سالهای اول انقلاب مجاهدین با صبر و مدارای کامل در مقام همکاری بودند و توقعی جز آن نداشتند که به آنها اجازه فعالیت تشکیلاتی و اجتماعات و انتشارات بدهند. باز هم با کمال تأسف در حالی که احزاب و دسته ها و روزنامه های وابسته به بعضی از سیاستهای اجنبی آزادانه در ایران اجازه فعالیت و سم پاشی و تفرقه اندازی داشتند مجاهدین حتی نمی توانستند به آزادی و ایمنی انتشارات خود را در خیابانها به فروش برسانند. به هنگام انتخابات نمایندگان مجلس شورای ملی که من خود نیز در کرمانشاه نامزد بودم در دور اول انتخابات که با آزادی نسبی برگزار شد برای سه نفر نماینده آن شهر نفرات دوم و سوم از مجاهدین بودند و به همین دلیل و به سبب انتخاب شدن این جانب دستگاه حکومت آن انتخابات را برخلاف صریح قانون متوقف ساخت و مانع از انتخاب نمایندگان واقعی مردم شد و نیز همه ما شاهد بودیم که از همان روزهای اول انقلاب که مصدق و ملیون را تخطئه می کردند بر مجاهدین هم نقش التقاطی زدند. گویی التقاط از عقاید و نظریه و مسلکهای مختلف و برگزیدن قسمتهای درست و معقول و سنجیده از آنها کفرآمیز باشد. مگر همین قانون اساسی جمهوری اسلامی التقاطی از تشکیلات و اصول متداول در غرب نیست و هم چنین شاهد بودیم که پس از انتخاب شدن آقای بنی صدر به ریاست جمهوری ظالمانه به ایشان و مجاهدین عنوان منافق دادندو حال آنکه آقای بنی صدر در تمام طول مدت خدمت خود صادقانه در دفاع از میهن کوشش می کرد و عملی بر خلاف قانون اساسی و دموکراسی و آزادیهای عمومی انجام نمی داد. از آن پس یعنی بعد از توطئه ها و حادثه انگیزیها بعد از خرداد 1360 ما و همه مردم ایران شاهد بودیم که چه رودهای خون در ایران جاری شد. چه خانواده ها چه پدران و مادران در عزای فرزندان خود نشستند که بدون محاکمه درزندانها و خیابانها به جوخه های اعدام سپرده می شدند.
آری همان طور که در سال 1357 در اعلامیه خود راجع به سلطنت استبدادی نوشتم اکنون نیز وظیفه ملی و دینی خود می دانم که بار دیگر در حق این حکومت اعلام نمایم که به علت نقض بدیهی ترین حقوق بشری؛ به علت زیرپا گذاشتن اغلب مواد همان قانون اساسی که خود را متکی به آن می داند؛ به علت کشتار بی رحمانه و محاکمه فرزندان ایران؛ به علت سلب امنیت از عموم طبقات؛ به علت نابود ساختن صنایع نوزاد ملی و ویران کردن کشاوزی ایران و ایجاد مصنوعی فقر و گرانی و اختناق عمومی و به علت نقض اصول عالیه برادری و برابری و حرّیت و عدالت اسلامی، این حکومت فاقد پایگاه قانونی و مردمی و شرعی است و وظیفه مردم است در برابر آن به همان گونه عمل کنند که در برابر حکومت استبدادی شاه کردند».
- «باز وظیفه خود می دانم از این حسن ظن شما تشکر نمایم هرچند واقعاً خود را شایسته این توصیف و این مقام نمی دانم همان طوری که می دانید و برادران دیگر به شما گفته اند، من بر اثر سختیها و محرومیتهای چهارده ماه اختفا و به سبب مشقات این مهاجرت اضطراری و آسیبهایی که بر پشت و ستون فقراتم وارد شده به سختی بیمار هستم. از روزی که به پاریس آمده ام تاکنون بیشتر اوقاتم در بیمارستانها و آزمایشگاهها به معاینات و مداوا و معالجه گذشته و اکنون نیز برای پیگیری معالجات باید به آمریکا بروم سن من اینک در حدود 78سال است در این سن از افرادی مانند من توقع کار و فعالیت زیاد نمی توان داشت. با وجود این عرض می کنم که من سرباز ایران و در سنگر دفاع از استقلال و آزادی آن هستم. اگر خدا عمری و سلامت مختصری عنایت فرماید باز بر سر وظیفه سربازی خود خواهم آمد به شرط آنکه بدانم خدمت و کوشش من مفید و مؤثر خواهد بود».
دکتر سنجابی نامه خود را با چند اندرز به پایان برده بود:
-اول اینکه در مبارزه مردم ایران باید همه دسته های «ضدرژیم و ملی و غیروابسته به اجنبی» شرکت کنند
-دوم اینکه مبارزه مردم ایران «مغایر با هر نوع ولایت و قیمومت ویژه یی از جانب هر فرد و عقیده و یا ایدئولوژی هر طبقه و یا گروه می باشد»
- سوم اینکه «در اصول مربوط به خودمختاریهای محلی باید مراقب باشید که ایرادها و تهمت های نظیر آنچه شایسته پیشه وری و همدستان او بود به شما و همرزمان شما زده نشود. من می دانم که شما ایران دوست و عاشق وحدت و عظمت و یکپارچگی این ملت می باشید، بنابراین دراین رابطه باید خواهان نظامی باشیم که شامل تمام سرزمین ایران بشود و مردم تمام استانهای ایران از مزایای آن یکسان بهره مندگردند».
- «چهارم آنکه استقرار یک نظام عادله و سنجیده اجتماعی و اقتصادی که امروزه به سوسیالیسم نامدار شده و همه گروهها و جوانان پرشور ایده آلیست می خواهند عنوان افتخارآمیز چپگرایی و سوسیالیستی به خود بدهند. اگر بخواهیم چنین نظامی بدون تحمیل زور واستبداد متضمن آبادی و آزادی و دموکراسی باشد، از جمله اموری نیست که با یک حرکت انقلابی و آنی امکان پذیر و ثمربخش باشد کارها و نظامات انسانی مثل کار و نظام خدا نیست که بفرماید کن فیکون».
- «تذکر این نکات را برای جوانان مجاهد که بسیار پرشور و انقلابی و حساس و در عین حال از خود گذشته و فداکار هستند لازم دانستم هرچندممکن است مرا کهنه پرست و محافظه کار به نامند. اینها تجارب سالیان دراز عمر و مجاهدات و مطالعات من است که دریغ دانستم آنها را با فرزندان مجاهد و فداکار درمیان نگذارم. خداوند بر همه مجاهدان خیرخواه پیروزی عنایت فرماید و ملت کهن سال پرافتخار ایران را از آزادی و آبادی بهره مند سازد آمین یا رب العالمین- دکتر کریم سنجابی
پاریس- شنبه 27شهریور 1360»
واضح است که تاریخ را اشتباهاً به جای سال 61سال 1360 نوشته بود.
***
پس از آنکه دکتر سنجابی به آمریکا رفت، یکی دو بار برای احوالپرسی با او تماس تلفنی داشتم.
تلخکامی بزرگ اما، بعد از عملیات فروغ جاویدان بود که دیدیم آقای دکتر سنجابی به ناگهان پس از سالها سکوت و خاموشی نسبت به خطر «اشغال و تجزیه ایران» هشدار داده و به تجلیل از «نیروهای رزمنده» خمینی روی آورده است که «با فداکاری و جانبازی بارها امکان پایان مظفرانه جنگ» را پدید آورده اند!
معلوم بود که ماموران رژیم، سنجابی را پیرانه سر در 84سالگی احاطه کرده و در منتهای دجالگری و با انبوهی اطلاعات غلط یک چنین موضع گیری را از او به دست آورده اند. در آن زمان در لندن روزنامه یی به نام «جبهه» وجود داشت که مدیر آن (شخصی به نام انواری) به خدمت اطلاعات آخوندها درآمد و بعداً هم به ایران رفت.
افسوس که دجال لعین توانست چنین لکه سیاهی در قسمت پایانی دفتر عمر سنجابی وارد کند.
