استراتژی قیام و سرنگونی
اشرف کانون استراتژیکی نبرد
نقدینه بزرگ ملت درمبارزه آزادی بخش با رژیم ولایت
پیام به رزمندگان ارتش آزادی
و نیروهای انقلاب دموکراتیک در سراسر میهن اشغال شده
مسعود رجوی-اسفند 88
سلسله آموزش
برای نسل جوان در داخل کشور
(قسمت سیزدهم)
اشرف کانون استراتژیکی نبرد
نقدینه بزرگ ملت درمبارزه آزادی بخش با رژیم ولایت
پیام به رزمندگان ارتش آزادی
و نیروهای انقلاب دموکراتیک در سراسر میهن اشغال شده
مسعود رجوی-اسفند 88
سلسله آموزش
برای نسل جوان در داخل کشور
(قسمت سیزدهم)
 |
| مسعود رجوی رهبر مقاومت ایران |
خبرگان به جای موسسان
خمینی تا 10روز قبل از آمدن به ایران، از «حکومت اسلامی» دم می زد و کلمه جمهوری و حاکمیت جمهور مردم برای او بسیار نامأنوس بود. هم چنان که اشاره کردیم شعار وحدت گرایانه او «همه باهم» نیز به دور از میدان عمل مبارزاتی و عاری از ارائه خط مشی و برنامه و آلترناتیو مشخص بود. از معرفی شورای به اصطلاح انقلاب و دولتی هم که دو ماه ونیم قبل از آن در نیمه آبان 1357 مخفیانه تشکیل داده بود، طفره می رفت و آن را از میلیونها مردمی که درخیابانها برای او شعار می دادند، قویاً مخفی نگه می داشت.
در سوم بهمن 1357روزنامه های آن زمان نخستین گفتگوی او با خبرنگاران ایرانی را درباره «حکومت اسلامی» و اینکه در آن «دیکتاتوری وجود ندارد» منتشر کردند. به برخی سؤال و جوابها و دجالیتی که در آن موج می زند، توجه کنید:
سوال: … آیا اعضای کمیته شورای انقلاب اسلامی و دولت قبلاً معرفی خواهد شد یا نه؟
جواب: … در بهشت زهرا راه خود را اعلام می کنیم وحرفهایی را که باید مقدمتاً زد، خواهیم زد.
سؤال: حضرت آیت الله ممکن است بفرمایید شکل طبقاتی این کمیته ی اسلامی چگونه خواهد بود و آیا نماینده یی از طبقه کارگر و روشنفکر در آن خواهد بود یا اکثریت اعضای کمیته از روحانیان خواهند بود؟
جواب: نخیر از روحانیان نخواهد بود. روحانیان مثل سایر طبقات نماینده خواهند داشت.
سؤال: ممکن است خطوط اصلی این حکومت اسلامی را در زمینه های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی بفرمائید؟
جواب: اینها اموری نیست که بتوانم آنرا برای شما تشریح کنم… .
سؤال: منظورم اینست که در حکومت اسلامی ملی شدن صنایع قطعی خواهد بود یا هنوز معلوم نیست و آیا ابزار تولید در دست دولت خواهد بود.
جواب: آن هم باید مورد مطالعه قرار گیرد.
سؤال: در مورد آزادی بیان و عقیده شما چه حدودی را در نظر دارید و آیا فکر می کنید باید محدودیتهایی قائل شد؟
جواب: اگر چنان چه مضر به حال ملت نباشد، بیان همه چیز آزاد است. چیزهایی آزاد نیست که مضر به حال ملت ما باشد.
سؤال: آیا فکر می کنید گروههای چپ و مارکسیست هایی که در ایران هستند…
خمینی قبل از پایان سؤال خبرنگار جمله او را قطع می کند و جواب می دهد: اگر مضر به حال ملت باشد جلوگیری می شود و اگر نباشد، فقط اظهارعقیده باشد، مانعی ندارد.
سؤال: نقش زنان در حکومت اسلامی چگونه خواهد بود؟ آیا در امور کشور شرکت خواهند داشت؟ مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً آیا وزیر خواهند شد، البته اگر استعداد و لیاقت نشان بدهند؟
جواب: اینها بسته به اینست که حکومتی که پیش می آید تکالیف را معین کند. الان وقت این حرفها نیست.
سؤال: چون مرا به عنوان یک زن پذیرفته اید، این نشان دهنده اینست که نهضت ما، نهضتی مترقی ا ست، ولی دیگران کوشیده اند آن را عقب مانده نشان دهند. فکر می کنید آیا زنان ما حتماًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً باید حجاب داشته باشند؟ و مثلاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً روسری روسر داشته باشند؟
جواب: اما اینکه شما را پذیرفتم، بنده شما را نپذیرفتم، شما آمدید این جا و من نمی دانستم شما می خواهید بیایید این جا که پذیرفتم… …
سؤال: فکر مالکیت در حکومت اسلامی و به خصوص مالکیت ارضی چگونه خواهد بود؟
جواب: اینها بعدها روشن خواهد شد.
سؤال: به نظر شما وضع روزنامه ها چگونه باید باشد؟
جواب: روزنامه هایی که مضر بحال ملت نباشند و روزنامه هایی که نوشته هایشان گمراه کننده نباشد آزادند.
سؤال: بر اساس نامه ها و تلفن هائی که می شود، بعضی ها می گویند که ما از زیر چکمه استبداد به زیر نعلین استبداد می رویم.
جواب: آنها عمال شاه هستند. آنها که این حرفها را می زنند سالهاست که می زنند و اینها را شاه به آنها دیکته کرده است و آنها به شما می گویند برای اینکه بخواهند شاه را برگردانند. به آنها بگویید شاه دیگر بر نمی گردد و شما اگر حکومت اسلامی را ببینید خواهید دید که دیکتاتوری در اسلام اصلاً وجود ندارد.
***
خمینی 4روز بعد از ورود به تهران بازرگان را در 16بهمن 57 به عنوان نخست وزیر دولت موقت معرفی کرد و مهمترین کار این دولت را انتخابات مجلس مؤسسان شمرد:
«ما به واسطه اتکاء به این آرای عمومی که شما آلان می بیند و دیدید تاکنون که آراء عمومی با ماست و ما را به عنوان رسالت فرمایید یا به رهبری همه قبول دارند از این جهت ما یک دولتی را معرفی می کنیم رئیس دولتی را معرفی می کنیم موقتاً دولتی تشکیل بدَد که هم به این آشفتگیها خاتمه بدَد و هم یک مسأله مهمی که مجلس مؤسسان است، انتخابات مجلس مؤسسان را درست کند و مقدمات او را درست کند و مجلس مؤسسان تاسیس بشد و همین طور مجلس انتخابات هم درست بشد لهذا ما دولت موقت را تعیین کردیم و از خدای تبارک و تعالی می خوام که توفیق بدد به آقای مهندس بازرگان که این مأموریت را به وجه احسن انجام بدهد»
روز بعد متن مکتوب حکم نخست وزیری بازرگان هم منتشر شد. در این حکم که به تاریخ 6 ربیع الاول سال 1399 هجری قمری (15بهمن57 یعنی در سومین روز ورود خمینی به تهران) نوشته شده است، خمینی خطاب به بازرگان که او را «مأمور تشکیل دولت موقت» کرده است، می گوید:
«ترتیب اداره امور مملکت و خصوصاً انجام رفراندم و رجوع به آرای عمومی ملت درباره تغییر نظام سیاسی کشور به جمهوری اسلامی و تشکیل مجلس مؤسسان از منتخبین مردم جهت تصویب قانون اساسی نظام جدید و انتخاب مجلس نمایندگان ملت بر طبق قانون اساسی جدید را بدهید».
بنابراین علاوه بر اداره امور جاری کشور، دولت موقت سه وظیفه دارد:
1-انجام رفراندم درباره تغییر نظام سیاسی کشور به جمهوری اسلامی
2-تشکیل مجلس مؤسسان جهت تصویب قانون اساسی
3-انتخاب مجلس نمایندگان ملّت
می بینید که یک هفته قبل از سقوط رژیم شاه در 22بهمن، هم رفراندم و هم «جمهوری اسلامی» از پیش تعیین تکلیف شده بود.
خمینی: «به مجرد اینکه این نظام به هم بخورد جایگزین آن را ما داریم. و یک نظام اسلامی، جمهوری اسلامی متکی به آرای عمومی و متکی بر قوانین اسلام».
دو هفته بعد از 22بهمن هم خمینی در روز 9اسفند اعلام کرد: «آنچه این جانب به آن رأی می دهم جمهوری اسلامی است… . نه یک کلمه زیاد و نه یک کلمه کم» !
روز بعد، پس از رسیدن به قم بلادرنگ گفت: «آنها که درنوشته جاتشان از جمهوری دم می زنند جمهوری فقط، یعنی اسلام نه. آنهایی که جمهوری دموکراتیک می گویند یعنی جمهوری غربی، جمهوری اسلامی نه! آنها می خواهند باز همان مصائب را با فرم دیگه برای ما ببار بیاورند».
خمینی: «آنها که درنوشته جاتشان از جمهوری دم می زنند جمهوری فقط یعنی اسلام نه. آنهایی که جمهوری دموکراتیک می گویند یعنی جمهوری غربی، جمهوری اسلامی نه! آنها می خواهند باز همان مصائب را با فرم دیگه برای ما ببار بیاورند».
یک روز قبل از میتینگ بزرگ مجاهدین در خزانه در 4خرداد58 خمینی باز هم شخصاً به صحنه آمد و برای نفی دموکراسی و دموکراتیسم و برای آببندی کردن اسلام دموکراتیک و جمهوری دموکراتیک اسلامی که حرف مجاهدین بود و بازرگان هم از آن حمایت کرده بود، گفت: « هرکس جمهوری را بخواهد دشمن ماست برای اینکه دشمن اسلام است. هرکس پهلوی جمهوری اسلامی، دموکراتیک بگذارد این دشمن ماست. هرکس جمهوری دموکراتیک بگوید، او دشمن ماست. برای اینکه معلوم است اسلام را نمی خواهد، ما اسلام را می خواهیم».
***
پنج روز بعد از آنکه در 9اسفند57 خمینی جمهوری اسلامی اش را با حکم نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر، اعلام کرد، بیش از یک میلیون نفر از مردم تهران در 14اسفند به مزار مصدق شتافتند. پدر طالقانی که نخستین سخنران بود، با بیاناتی بسیار رسا و شیوا از مصدق به عنوان «مرد ملّت» و «مرد نهضت» تجلیل کرد و اینکه چگونه مانند حضرت موسی در دربار یا پیرامون دربار قاجار بزرگ شد اما تحول پیدا کرد و مرد ملّت شد. مانند پزشکی ماهر بر روی نقطه درد انگشت گذاشت که همان نفت و ملی کردن آن بود. «نام او برای دشمنان ملّت وحشت انگیز بود».
«در مقابل ملّت مثل خاک خضوع می کرد… . اما در مقابل استعمار قوی انگلیس که سیطره اش تمام دنیا را گرفته بود، مثل شیر می غرّید» … .
پدر طالقانی هم چنین خاطره ای از یک دیدار خصوصی خودش با کاشانی را نقل کرد و گفت، روزی که گفتگو بود در بین مردم که کاشانی از زاهدی حمایت می کند و توطئه یی در کار است «پنهانی رفتم منزل ایشان. او در اتاقش تنها بود. بریده ای از خربزه در دست داشت به عنوان تعارف جلوی من گرفت. گفتم حضرت آقای آیت الله دارند زیر پایت خربزه می گذارند. مواظب باش! گفت این طور نیست من حواسم جمع است…». پدر طالقانی سپس به تفصیل توضیح داد که چگونه شیطان و هوای نفس باعث جدا شدن کاشانی از مصدق گردید و این طبعاً برای دار و دسته خمینی بسیار گزنده بود.
***
وقتی پس از پدر طالقانی نوبت به من رسید، از جانب مجاهدین در برابر یک میلیون نفر از مردم تهران جواب «جمهوری اسلامی» مورد نظر خمینی را دادم و گفتم «تصویب آن درشکل رفراندم پیش بینی شده از طرف دولت، ازپیش محرز است». اما «ما می گوییم جمهوری اسلام بله، ولی سوء استفاده ارتجاعی از اسلام نه.
بر همین اساس فکر می کنیم که خصایص ضداستعماری، ضددیکتاتوری و ضدارتجاعی این جمهوری، که بایستی حافظ حقّ و حقوق تمامی مردمی باشد که در سراسر این کشور زندگی می کنند، مبرمترین خصایص این جمهوری است، که این جمهوری به خصوص باید در نهایت عدل بلکه بیشتر، و در نهایت قسط، تمام آزادیهای سیاسی و اجتماعی را در مورد طبقات و نیروهای مختلف افاده کند. هم چنین تأکید بر نقش اجتماعی مستضعفین و طبقات محروم (کارگر و دهقان) جامعه را در صدر برنامه خویش قرار بدهد. والا بدیهی است که بر حسب بیان صریح سوره ماعون: «اگر منع ماعون نموده و یا باصطلاح آلات و ابزار زندگی و تولید و منافع آنها را منحصر به قشر و طبقه بخصوصی بکنیم. تکذیب دین و تکذیب اسلام است».
با توجه به سوء استفاده خمینی از کلمه اسلام و مترادف کردن آن با ارتجاع ودیکتاتوری ولایت فقیه وبهره کشی، مادر نقطه مقابل او عمد داشتیم که برمحتوای واقعی و روح اصیل اسلام که ضداستبدادی و ضداستثماری ومبشر آزادی است، تأکید کنیم. به این ترتیب خمینی رابه لحاظ ایدئولوژیک خلع سلاح ودجالیت او را افشا می کردیم واو از همین بغایت می سوخت.
***
دجالیت دیگر خمینی این بود که شرکت کنندگان در رفراندم را بین رژیم سلطنتی و جمهوری اسلامی مخیر می کرد. بنابراین در برابر تبلیغات شبانه روزی خمینی و دستجات چماقدار و «حزب اللهی» او که به تازگی میدان دار شده و در همه جا عربده می کشیدند «حزب فقط حزب الله، رهبر فقط روح الله»، مجاهدین بار دیگر در 27اسفند57 درباره «رفراندم و نحوه استقرار جمهوری اسلامی» اعلام کردند که اسلام و جمهوری اسلامی صرفنظر از هر پیشوند و پسوند، برای سازمانی که از آغاز حامل یک رسالت مکتبی بوده است، البته کمال مطلوب است. «مشروط بر اینکه آنچه به نام اسلام ارائه می کنیم، حقیقتاً اسلامی، و به دور از هر شائبه شرک آمیز استبدادی و استعماری و استثماری باشد. اسلامی پاک، مردمی و مبرا از جعلیات زنگارها و رسوبات طبقاتی قرون و اعصار، والا بدیهی است وجدانهای آگاه و انقلابی مسلمانان هرگز سوءاستفاده ارتجاعی از نام اسلام را روا نخواهد داشت».
در مورد شکل استقرار جمهوری اسلامی نیز «سوال مطروحه در رفراندم پیش بینی شده، تا آن جا که به نظر خواهی در مورد سرنوشت رژیم سلطنتی و بود و نبود آن مربوط می شود اساساً بی مورد و منتفی است… زیرا اگر به گور سپردن لاشه سلطنت هنوز محل سؤال و تردید باشد معلوم نیست که به چه مجوزی و در کادر چه نظامی دولت مهندس بازرگان معرفی شده و به کار پرداخته است؟ البته اگر قبل از روی کارآمدن دولت مهندس بازرگان چنین سوالی می شد، باز می شد محملی برای آن ساخت ولی اکنون مثل این است که کسی اول درب را باز کند و بعد اجازه ورود بگیرد! مگر خود آقا بارها و بارها در پاریس بر حقوق عموم طبقات و نیروهای مردم دایر بر حق انتخاب و اظهارنظر آزاد همگان، تأکید نکرده اند؟ پس چرا باید طوری عمل شود که انعکاس درستی نداشته و این شبهه را ایجاد کند که ما را فقط میان رژیم سلطنتی و جمهوری اسلامی مخیر کرده اند ولاغیر. آیا ما دوست داریم که بر فرض هم که کسی با جمهوری اسلامی موافق نباشد، با دادن رأی مخالف بجانب رژیم طاغوتی سلطنتی گرویده و موافق آن قلمداد شود؟ یا اینکه معتقدیم که هرکه با ما نیست ضد ما و علیه ماست؟ یا می خواهیم سایرین را وادار کنیم که از ترس سلطنت، به اکراه و اجبار به جمهوری اسلامی رأی بدهند؟ … . بنابراین به اعتقاد ما و بر حسب این قاعده روشن و صریح اسلامی که ”هیچگونه انتخاب و قرارداد و عقدی که در آن اجبار روا شده و از ابراز تمایل و اراده آزاد افراد و گروههای انسانی به نحوی از انحاء ممانعت شده باشد، معتبر و اصیل نیست“ از دولت آقای مهندس بازرگان تقاضا می کنیم ترتیبی اتخاذ نمایند که امکان انتخاب آزاد هر شکل از حکومت برای هر فرد یا گروهی در نظرخواهی، وجود داشته باشد».
***
در این برگه هرکس حق داشت به تغییر رژیم سابق و به «جمهوری اسلامی» آری یا نه بگوید. فقط در اثر فشارهایی که به خمینی وارد شده بود قبول کرده بود که در ادامه عبارت تغییر رژیم سابق به جمهوری اسلامی، در برگه های رأی وارد شود «که قانون اساسی آن از تصویب ملّت خواهد گذشت». یعنی اینکه مؤسسان محتوای این جمهوری اسلامی را مشخص خواهد کرد.
در همین روز خمینی در قم گفت: «فردا روز رفراندم است… روزی است که یا اسلام پیش می برد و یا کفر. روزی است که ”آری“ ، اسلام است. و ”نه“ خلاف اسلام است. روزی است که ”آری“ ، سرنوشت سعادتمند برای شما تهیه می کند و ”نه“ شما را برمی گرداند به حال اول» (واضح است که منظورش بازگشت به سلطنت شاهنشاهی بود).
مجاهدین هم بلادرنگ اعلام کردند: «ما نیازی به این رفرندام نداشتیم… . بهتر بود نحوه رفرندام طوری نباشد که از آن بوی اکراه و اجبار بیاید… . مردم باید نوع حکومتی را که بدان رأی می دهند بدانند و آگاهی داشته باشند که دارای چه نوع ویژگی است».
روز بعد در10فروردین، همه پرسی مربوطه برگزار شد و روز 11فروردین تمدید شد.
هنگام رأی دادن از من در مورد گروههای سیاسی که رفراندم را تحریم کردند و در آن شرکت نکردند سؤال شد.
من جواب دادم: این گروهها حتماًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً ایده و هدفهای مشخصی دارند که امیدواریم شکل و محتوای جمهوری اسلامی به صورتی باشد که خواستهای آنها را برآورده سازد.
سوال شد بعضی از این گروهها معتقدند که چون از محتوای جمهوری اسلامی اطلاعی ندارند در رفراندم شرکت نمی کنند. نظر شما در این مورد چیست؟ آیا شما از محتوای جمهوری اسلامی اطلاع دارید؟
جواب من این بود که: طبق برنامه حداقل مجاهدین، حکومت باید محتوای ضددیکتاتوری وضدارتجاعی و ضداستعماری داشته باشد
سوال شد که اگر محتوای جمهوری اسلامی منطبق با حداقل سازمان شما نباشد و خود را ملزم به رعایت این برنامه نداند، سازمان شما چه برخوردی با حکومت خواهد داشت؟
جواب من این بود که دولت باید پاسخگو باشد و ما تا آخرین نفس برای تحقق خواسته هایمان مجاهدت می کنیم.
***
خمینی این دور از بازی را با برخورداری از حمایت توده های میلیونی مردم که هنوز او را در «ماه» می دیدند، برده بود و ما باید برای نبرد سیاسی و تک و پاتکهای بعدی در مؤسسان آماده می شدیم. هنر ضدانقلابی خمینی در این بود که از همان روز ورود به تهران معطل نکرد و تا تنور مقبولیت اجتماعی اش گرم بود، نان جمهوری اسلامی خود را ولو به طور صوری و در تعارض با رژیم مدفون سلطنتی به آن چسباند. در پایان نظر پرسی، دولت بازرگان اعلام کرد که بیش از 98 درصد از دارندگان حق رأی در رفراندم شرکت کردند و بیش از 97 درصد به جمهوری اسلامی رأی مثبت دادند. در این دوره از نبرد ما توانستیم مواضع و سنگرهایمان را در میان اقشار آگاه تثبیت کنیم و نگذاریم خمینی سرضرب یکی از نیروهای اصلی انقلاب ضدسلطنتی را با تکفیر و حربه ”کفر“ از دور خارج کند.
اما در مورد مؤسسان، خمینی که نبض اوضاع را در دست داشت می دانست که با افت روزافزون مشروعیت حکومت آخوندی مواجه است و نخواهد توانست کارش را به سادگی رفراندم جمهوری اسلامی، پیش ببرد. بنابراین از اساس جر زد، بی آبرویی را به جان خرید، منکر مؤسسان شد و بجایش چیزی را به نام خبرگان علم کرد که فقط 75 نماینده داشت که باید به فوریت ضمن یکماه قانون اساسی مورد نظر او را تدوین و تصویب می کردند.
مجاهدین در 17خرداد 58 در بیانیه مبسوطی پیرامون «ضرورت تشکیل مجلس موسسان از طریق انتخابات عمومی سراسری» به مخالفت آشکار برخاستند و مفهوم «خبرگان» را به زیر علامت سؤال بردند. در این بیانیه به یک سابقه تاریخی اشاره شده بود.
در نخستین مجلس مشروطه که نظامنامه یعنی قانون اساسی آن زمان را در سال 1285 شمسی تصویب کرد از 60 نماینده تهران، 32نفر پیشه ور، 10نفر زمین دار و کشاورز، 10نفر بازرگان، 4نفر علما و طلاب و 4نفر هم شاهزادگان و قاجاریان بودند. در فهرست اسامی نمایندگان اصناف و بازار، «از جمله به یک سقط فروش، یک بنَک دار، یک بلور فروش، یک معمار، یک بقال، یک سمسار، یک دلال، یک ساعت ساز، یک پلوپز، یک زرگر، یک یخدانساز، یک خیاط باشی و… برمیخوریم».
در همین بیانیه خاطرنشان شده بود که حتی حکومت پهلوی در عمر 57ساله اش مجبور شد 4 بار به صورت ظاهری هم که شده دست به تشکیل موسسان بزند، پس حالا بعد از انقلاب ضدسلطنتی چه شده است که 72سال بعد از مشروطه باید به خبرگان رضایت بدهیم؟ پس چه شد آن قول و قرارهای پیشین؟!
***
یادآوری می کنم که در 29اردیبهشت 1358 که سالروز تولد دکتر مصدق بود، مجاهدین با جاما (جنبش انقلابی مردم مسلمان ایران) که دکتر سامی وزیر بهداری بازرگان ریاست آن را برعهده داشت، یک ائتلاف سیاسی را برای شرکت در انتخابات بعدی پایه گذاری کردند. این ائتلاف در قدم اول «مسلمانان ضداستبداد، ضدارتجاع و ضداستعمار» را به اتحاد عمل فرامی خواند.
اینکه یک گروه مسلمان دیگر هم در آن زمان به خود جرأت بدهد که با مجاهدین به طورعلنی و رسمی ائتلاف کند و به رَغم خمینی از «فرخنده زادروز دکتر محمد مصدق پیشوای فقید نهضت ملی ایران» سخن بگوید، نشان از فروریختن خمینی داشت و واکنش جنون آمیز خمینی را برمی انگیخت. به همین خاطر چند روز بعد در اوایل خرداد، چنان که قبلا گفتم، چند لگد محکم نثار ما و سایر جریانهایی کرد که سالروز تولد مصدق را بزرگداشته بودند.
سپس در آستانه 30تیر 1358 جاما و مجاهدین و جنبش برای آزادی و سازمان اسلامی شورا، خاطره 30تیر و قیام درخشان خلقمان در 30تیر 1331 را مشترکاً گرامی داشتند.
همزمان در 27تیر این 4 گروه باضافه «جنبش مسلمانان مبارز» (حبیب الله پیمان) و مهندس سحابی که در جلسات ما شرکت می کرد و در عین حال از نهضت آزادی بود، مشترکاً فهرست اسامی 10نفر را برای شرکت در انتخابات «مجلس بررسی قانون اساسی» در استان تهران منتشر کردند. واضح است که زیر ضرب خمینی برای به توافق رسیدن در مورد این لیست و توافق در مورد تک به تک کلمات آن ده ها نشست و گفتگوهای طولانی و بحث و اقناع داشتیم. هر یک از آقایان هم خلقیات و چم وخَم مخصوص به خود داشت که من باید همه را در نظر می گرفتم و رضایتشان جلب می شد. به همین خاطر هر چند که انصاف نبود، اما پذیرفتیم که از مجاهدین فقط یک کاندید در این لیست باشد تا سایرین انگیزه پیدا کنند!
همین ائتلاف در 30تیر به گردهمایی در میدان بهارستان فراخوان داد.
***
وقتی بر سر آنچه که مجاهدین می خواستند توافق حاصل نمی شد، سازمان مجاهدین خلق ایران بیانیه جداگانه خود را منتشر می کرد، از جمله در 31تیر اعلام کردیم: «آن قانون اساسی که می خواهد اساسی ترین و مهمترین اصول و روابط حاکم بر تمامی خلق را مشخص کند، تنها با اشتراک نمایندگان آن خلق قابل پی ریزی است والا از اصالت، مشروعیت و حقانیت مکفی برخوردار نیست. پی ریزی چنین نظام نامه یی تنها برعهده یک شورا یا مجلس تمام یک خلق است که گاه موسسان نیز نامیده می شود».
«بدون آزادی و احترام به اختیار و حریت بشری هیچ فضایی برای تداوم انقلاب و تکامل فرد و اجتماع باقی نمی ماند». «ایستادگی و مقاومت در برابر اردوی راست… در قدم اول تنها و تنها با هماهنگی و عملکرد متحد جناح انقلابی و رادیکال و ترقیخواه مسلمان امکانپذیر است و این هم چیزی است که در چارچوبهایی نظیر همین مسأله انتخابات میسر است» و «جریان افشای ماهیت ریاکارانه و انحصار طلبانه مدعیان کاذب اسلام و مردم را نیز، تسریع خواهد نمود» (مجاهدین خلق ایران - 30تیر 1358)
***
به فهرست برخی اعتراضات ما و متحدانمان در آن روزگار و اطلاعیه هایی که مشترکاً از سوی جنبش برای آزادی - جنبش انقلابی مردم مسلمان ایران (جاما) - جنبش مسلمانان مبارز- سازمان اسلامی شورا و سازمان مجاهدین خلق ایران صادر شده است، توجه کنید:
-11مرداد 58: «تلاشهای سیستماتیک در جهت از بین بردن آزادی تبلیغاتی انتخابات» :
«به رغم ارائه نمونه ها و مدارک از طرف گروههای مترقی شرکت کننده در انتخابات دایر بر تضییقات تبلیغاتی و ضرب و جرح افراد و از بین بردن اوراق و پوسترهای تبلیغاتی گروههای مذکور، عملاً هیچ نوع ممانعتی از طرف مقامات مسئول از گروههای فشار و مرتجعین که به طور سیستماتیک و برنامه ریزی شده و با شیوه های ضدانقلابی فضای آزادی را از بین می برند، تاکنون صورت نگرفته است.
در حالی که انقلاب خونبار مردم قهرمان ما اولین تجربیات دموکراسی را پشت سر می گذارد، بیم آن می رود که لحظه یی غفلت، نهال نورس آزادی را به دست تند باد ارتجاع ریشه کن نماید».
-12مرداد 58: «موارد نقض آزادی انتخابات خیلی زیاد است که در اولین فرصت به اطلاع ملت ایران خواهیم رساند»
-13مرداد 58: «اعتراض به تقلبات گسترده در انتخابات: با کمال تاسف گروهها و سازمانهای امضا کننده اطلاعیه حاضر اعتراض اکید خود را مبنی بر تقلبات گسترده که به وفور در بسیاری از حوزه های انتخاباتی تهران رواج داشت، به اطلاع عموم مردم شریف تهران می رسانند. تقلباتی که از اعمال نفوذ و تحمیل یک صورت اسامی مشخص تحت نام امام و ممانعت از رای دادن به نامزدهای مطلوب، تا ضرب و جرح و دستگیری هواداران ما و تقلب در صندوقها و قرائت آراء و حتی دستگیری بازرسان وزارت کشور و غیره، گسترش داشته و مدارک مستند آن به وزارت کشور تسلیم شده است. مدارکی که به امضای بازرسان خود این وزارتخانه نیز رسیده و هر وجدان منصف و بیطرفی را به مخدوش بودن آرای حوزه های مزبور واقف می سازد. اکنون با جلب نظر مقامات مسئول خواستار رسیدگی فوری به موارد فوق گردیده و تامین حقوق آزادی خواهانه سیاسی و اجتماعی مردم قهرمانانمان را تقاضا می کنیم».
***
-17مرداد 58: نامه مشترک به خمینی:
«گروههای امضا کننده نامه حاضر در پاسخ به دعوت شما مبنی بر شرکت در انتخابات مجلس برای قانون اساسی، فعالانه در انتخابات مزبور شرکت کرده و به معرفی کاندیدا نیز اقدام نمودند. این در حالی بود که فشارها و محدودیتهای بسیاری که متاسفانه هنوز هم مستقیم و غیرمستقیم تحت نام شما اعمال می شود، کمتر امیدی در جهت تاثیرگذاری انقلابی برای ما برجا گذاشته بود. به همین دلیل نتوانستیم بسیاری از هواداران خود را به شرکت در انتخابات قانع کنیم. آنها براین عقیده بودند که شرکت ما در جو موجود مفید هیچ فایده یی نخواهد بود».
«مسأله اساسی برای طرفداران ما این است که حزب برنده انتخابات که چند ماه از تاسیس آن نیز بیشتر نمی گذرد، چگونه می تواند بدون اینکه همه چیز خود را به شما منتسب سازد در اکثر نقاط کشور حائز اکثریت آراء گردد و آیا این استفاده شایسته ای از خون ده ها هزار شهید انقلاب ایران که در اعتماد عمومی به شخص آن حضرت منعکس گردیده است محسوب می شود؟ وآنگهی در شرایطی که وزراء و معاونین آن به خاطر مسئولیتهای اجرایی خود از نامزدی مجلس محرومند، چگونه اعضای شورای انقلاب که هم اکنون در دولت نیز ادغام شده است می توانند به رغم مسئولیتها و اقتدارات گسترده خود راهی مجلس شوند؟
از همه اینها ناراحت کننده تر این بود که به رغم تکذیبهای مکرر رادیو در روز انتخابات، قویاً در روزهای قبل از انتخابات شایع کرده بودند که شخص آن حضرت فهرست بخصوصی را امضا کرده اید که قابل انتشار نیز هست.
مجموعه این دخالتها و محدودیتها هم اکنون ما را با مجلسی مواجه ساخته است که به جز شمار قلیلی از علما و افراد شرکت کننده در آن، به راستی فاقد نمایندگان طرز تفکر انقلابی نسل جوان و روشنفکر مسلمان است. مجلسی که طبعاً نخواهد توانست چنان که باید به حیاتی ترین خواستهای توده انقلابی مسلمان در چارچوب تدوین یک قانون اساسی و مردمی پاسخ دهد».
«از این رو وظیفه خود دیدیم که مهمترین اصول و مواضعی را که بایستی در قانون اساسی آینده گنجانیده شود (و در برنامه حداقل همه گروههای امضا کننده حاضر از مدتها پیش عنوان شده است) تحت موارد ذیل به اطلاع آن حضرت برسانیم».
«1-تأکید و تصریح بر محتوای ضداستبدادی و ضداستعماری جمهوری اسلامی…
2-فرم حکومتی دولت اسلامی نظام شورایی است. شوراها در تمامی دوایر و قسمتهای مملکت بایستی عهده دار مسئولیتهای مختلف گردند… .
3-مبنای ارزش و حق بهره وری و تصرف در نظام جمهوری اسلامی، تنها و تنها کار است…
4-زمین و محصول از آن کسی است که کار کرده و کشته است.
5- کارگران و دهقانان ایران باید از هرگونه مالیات و پرداختهای دولتی معاف بوده و از بیمه و بهداشت و تحصیل رایگان بهره مند باشند.
6- زنان به لحاظ سیاسی و اقتصادی با مردان متساوی الحقوقند.
7- تا مرز قیام مسلحانه آزادی همه احزاب، جمعیتها و مطبوعات کاملاًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً تامین و محاکمات احتمالی آنها در حضور هیأت منصفه انجام می شود…
8- هرنوع شکنجه، به هر اسم و به هر عنوان مطلقا ممنوع است.
9- جز در مورد جرائم شغلی ویژه نظامی ارتشیان، هرگونه دادرسی در عهده دادگستری است و صلاحیت قضائیه را هیچ چیز دیگر محدود نخواهد ساخت.
10- حقوق حقه ملیتها مبنی بر تعیین و اداره امور داخلی خود در چارچوب وحدت و تمامیت تجزیه ناپذیر جمهوری اسلامی محفوظ و از هر جهت به آنها اعاده خواهد شد.
11- ارتش… در درون مرزهای ایران از هر گونه درگیری ممنوع شود.
12- ژاندارمری و شهربانی در یکدیگر ادغام شده و به عنوان ضابط عدلیه تحت اختیار و فرماندهی دادگستری قرار گیرند.
در مورد فرهنگ، سیاست خارجی، دفاع از حقوق کارگران، رادیو و تلویزیون و محافظت از تولیدات و بازار ملی نیز هریک از گروههای امضا کننده، نقطه نظرهای مشخصی دارند که انشالله حضوراً معروض خواهد گردید».
«از جمله مبرم ترین مسأله کنونی صحنه سیاست کشور، مسأله ملیتها و مناطق کردستان، گنبد، بلوچستان و خوزستان است که متاسفانه تاکنون کمتر کفایتی در دستگاههای مسئول رسیدگی به این قضایای دیده ایم… .
به شهادت تمام تاریخ این مسائل هیچ گاه با دخالت ارتش و به قید خونریزی قابل حل نیست. وانگهی کدام ارتش است که در عین خونریزی و کشتار مردم بی پناه باز هم از مشروعیت برخوردار باشد؟ حال اینکه اگر با یک دیدگاه واقعگرایانه مردمی و انقلابی و اسلامی به مسأله ملیتها نگریسته شود، مشکل را می توان بدون کمترین دخالت ارتش و قوای قهریه بجانب حل سوق داد. راه حلی در قالب تمامیت ارضی خدشه ناپذیر جمهوری اسلامی و عاری از هر صبغه تجزیه طلبانه، که بی تردید تمام نیروهای انقلابی نیز در مسیر آن به هر گونه کمک و همکاری آمادگی خواهند داشت.
با احترام
جنبش - جنبش انقلابی مردم مسلمان ایران (جاما) -جنبش مسلمانان مبارز- سازمان اسلامی شورا- سازمان مجاهدین خلق ایران17مرداد 58»
***
اما خمینی، درست مثل انتخابات مجلس شورای ملی، نگذاشت که از هیچ کجای کشور حتی پای یک مجاهد خلق به این مجلس برسد. از اینکه در داخل همین مجلس بساطی را که او می خواست برهم بریزیم و درهم بشکنیم، به شدت واهمه داشت.
چنان که در فصلهای قبل گفتم، در تیرماه 58 پس از اینکه پدر طالقانی را نامزد ریاست جمهوری کردیم. اعلام جنگ غیررسمی خمینی به مجاهدین با نواری به صدای خودش صورت گرفته بود و هیچ روزی نبود که زخمی و مجروح و مضروب و مصدوم و حمله به دفاتر و ستادهایمان در نقاط مختلف نداشته باشیم. تحریکات و اذیت و آزار و حملات برای بیرون کردن ما از دفتر مرکزی مان در ساختمان بنیاد علوی در خیابان مصدق هم جای خود را داشت. همزمان دادستان ارتجاع هم به سفارش شخص خمینی پرونده جاسوسی برای سعادتی ترتیب داده بود و آن را علیه ما علم می کرد. چنان که در اطلاعیه 15تیر 58 مجاهدین تحت عنوان «تحریکات گسترده بر علیه مجاهدین» آمده است، پاسداران به بهانه تیراندازی به مقرشان از سوی مجاهدین نیمه شب به دفتر مجاهدین حمله می کنند و خواستار اعدام سعادتی می شوند. بسیاری را مجروح می کنند و پس از تصرف محل، به رسم همیشگی به «کشف وسایل فساد و فحشا» با صحنه سازیهای بسیار وقیحانه و مبتذل نائل می شوند! صبح روز بعد «امت همیشه در صحنه» فرا می رسند و یک تظاهرات مصنوعی علیه «مفسدین فی الارض» با عکسبرداری و فیلمبرداری خبرنگاران «شیرپاک خورده» از وسایل فحشا و فساد، ترتیب داده می شود. هم چنان که خمینی در نوار صوتی گفته بود، به شدت در قم شایع می شود که خرمنها و سیلوها را مجاهدین آتش می زنند. همزمان در اصفهان شایع می شود که قسمتی از ذوب آهن را مجاهدین آتش زدند و پلاکاردهای مربوط به میلاد امام زمان را مجاهدین پاره می کنند. مجاهدین در اطلاعیه خود با لحنی بسیار محترمانه به خمینی می نویسند: «گزارشات و تحلیلهای ما نشان می دهد که در مرحله کنونی، هدف تمامی این توطئه ها، وادار کردن ما به سکوت، به ویژه در مقابل مسأله خطیر و سرنوشت ساز قانون اساسی است…».
***
در چنین فضایی انتخابات خبرگان در 12مرداد1358 در حالیکه حملات هر روزه به دفاتر ما در سراسر کشور جریان داشت برگزار گردید و با لشکر کشی به کردستان و تیربارانهای آن جا تکمیل شد. خبرگان خمینی در روز 28مرداد شروع به کار کرد که همزمان با لشکرکشی به کردستان و سرکوب پیشمرگان و نیروهای سیاسی به ویژه حزب دموکرات بود.
من با 297هزار رأی در تهران نفر دوازدهم شدم. اعتراضهایمان به تیراندازیها و تهاجمات و درگیریها و تقلبات هم هیچ اثری بر روی خمینی نداشت. او که در «زیر درخت سیب» خود را از جهات مختلف از هرگونه شائبه قدرت طلبی مبرا نشان می داد، تصمیم خود را برای به کرسی نشاندن سلطنت و ولایت مطلقه فقیه در قانون اساسی به هر قیمت گرفته بود. اما کار خبرگان به جای یکماه که مدت اعتبار قانونی نمایندگان آن بود سه ماه به درازا کشید و در 24آبان دست پخت خود را براساس اصل ولایت فقیه به خمینی تحویل داد که در 12آذر همان سال 58 در رفراندمی دیگر به کرسی نشانده شد.
***
پس از تشکیل خبرگان خمینی، پدر طالقانی فقط سه هفته در قید حیات بود و در روز 19شهریور جان به جان آفرین تسلیم کرد. به راستی که در آن سه هفته به شدت تحت فشار و در معرض جنگ اعصاب خردکننده بود.
پدر طالقانی با 2میلیون و 17هزار رأی که همین رژیم برای او در انتخابات مجلس خبرگان بررسی قانون اساسی اعلام کرده بود، نماینده اول استان تهران و تمام ایران بود. به طور معمول پدر طالقانی باید ریاست این مجلس را برعهده می گرفت. اما خمینی خوب می دانست که در اینصورت به خواسته خود نخواهد رسید. از این رو از همه سو فشار را بر پدر می افزود. خمینی حتی منتظری را در مسند ریاست خبرگان نپسندید و بهشتی را می خواست که خط او را هم چنان که بعداً در مورد لایحه ضدانسانی قصاص در مقام ریاست قوه قضائیه پیش برد، در خبرگان هم نکته به نکته پیش ببرد و « ولایت فقیه » و «امامت امت» را درباره خمینی از تصویب بگذراند. تیغ کشان و لمپنهای نظام هم در جایگاه تماشاچیان پیوسته آماده بودند تا با قمه و چاقو و با هوچیگری و شانتاژ و تهدید و فحاشی هرکس را که قدم چپ بردارد و به بهشتی چپ نگاه کند، به جای خود بنشانند:
مقدم مراغه ای: «اسلام با قدرتی که دارد و آیات آن را در انقلاب اخیر دیده ایم، نیازی به قانون اساسی ندارد، اکثریت ملت ایران مسلمانند. ما اگر اصول دین اسلام را در قانون اساسی بیاوریم، خدمتی نکرده ایم».
بهشتی: ”اجازه می خواهم که پاشم بیایم آن جا“ .
تلویزیون رژیم: آیت الله دکتر بهشتی، پرورش یافته فقه و حقوق اسلامی، و از شاگردان مکتب امام خمینی، هوشمندانه، دیدگاههای مخالفان را در مجلس به دقت زیر نظر دارد.
بهشتی: آقای مراغه ای، صحیح می گید، اسلام، نیازی به اینکه قانون اساسی پشتوانه آن باشد، ندارد. این مطلبتان مورد قبوله. اما آنچه ما کردیم این نبود، و آنچه ما می کنیم این نیست. ما اگر از اول تا این جا کوشیده ایم، مبانی اسلام را تو قانون اساسی بیاریم، به خاطر نیاز آنطرف نیست، به خاطر نیاز اینطرفه. قانون اساسی یک ملت و یک جامعه مسلمان و یک انقلاب اسلامی، قانون اساسی چنین جامعه و چنین انقلابی بدان نیاز دارد که متکی به معارف اسلامی باشد. آیا هیچ وجدان سالمی می تونه این را نفی کنه، یا حتی در آن تردید کنه؟
بهشتی: اصل 5، لطفا بادقت عنایت بفرمایید. ”در زمان غیبت حضرت ولی عصر عج در جمهوری اسلامی ایران ولایت امر و امامت امت برعهده فقیه عادل و با تقوا، آگاه به زمان، شجاع، مدیر و مدبر است که اکثریت مردم او را به رهبری شناخته و پذیرفته باشند“ . لطفا گلدانها برای گرفتن رای ببرید…
بهشتی: کل آراء حاضر 65نفر شمردیم موافق 53نفر مخالف 8نفر ممتنع 4نفر. اصل پنجم تصویب شد» (تلویزیون رژیم-گزارش از مجلس خبرگان)
***
عکس تاریخی آیت الله طالقانی در این مجلس به تنهایی گویای همه چیز است. پدر طالقانی که عار داشت بر صندلیهای چنین مجلسی بنشیند، مغموم و محزون، کفش از پای کنده و عصا بر دست بر روی زمین می نشست و این خود گویاترین زبان آن 2 میلیون و 17هزار نفری بود که تنها در تهران به او رأی داده بودند:
پدرطالقانی : «صدها با ر من گفتم مسأله شورا از اساسی ترین مسأله اسلامی است. حتی به پیغمبرش با اون عظمت می گوید با این مردم مشورت کن به اینها شخصیت بده. بدانند که مسئولیت دارند. متکی به شخص رهبر نباشند. ولی نه این که نکردند، می دانم چرا نکردند. هنوز هم در مجلس خبرگان بحث می کنند، دراین اصل اساسی قرآن که به چه صورت پیاده بشود. باید، شاید، یا اینکه می توانند… نه، این اصل اسلامیه. علی میفرمود: ”مَن استَبَدَّ برَأیه هَلَکَ“ هرکه استبداد کند درکارهای خود هلاک می شود.
چرا نمی شود نمی دانم؟ یعنی گروههایی افرادی دست اندرکار. شاید این طور تشخیص بدهند اگر شورا باشد دیگه ما چه کاره هستیم؟ شما هیچ، بروید دنبال کارتان!» (سخنرانی پدرطالقانی در آخرین خطبهٌ دردمندانه اش در بهشت زهرا دو روز قبل ازوفات- 17شهریور58).
***
من یکبار عصبانیت و جوش و خروش او را به چشم دیده و از حالت پدر به خاطر فشاری که به قلبش می آمد، نگران شدم و می فهمیدم که در این طور مواقع چه حالتی پیدا می کند. در اردیبهشت 58، چندی پس از بازگشت ایشان از قم در پی تعطیل دفاتر که در فصول قبل از آن صحبت کردیم، روزی با برادرانمان مهدی ابریشمچی و عباس داوری به دیدار ایشان رفتیم. عزت سحابی هم که در کابینه بازرگان نقش وزیر ارشد داشت و با او بحث و گفتگوهای بسیار داشتیم، وقتی شنید خدمت آقای طالقانی می رویم، گفت من هم با شما می آیم چون بعد از بازگشت آقا به تهران ایشان را ندیده ام. این مهندس سحابی البته آن مهندس که 7سال پیش از آن من در اقامت یک هفته ایی خود در زندان قزل قلعه دیده بودم نبود و دچار یک دگردیسی و استحاله ارتجاعی شده بود. در سال 50 او را به خاطر حمایت از مجاهدین گرفته بودند و من او را در قزل قلعه دیدم با ارادتی چشمگیر نسبت به مجاهدین. روزی هم که به دادرسی ارتش می رفت، نامه ریزنویسی برای اینکه به برادر بنیانگذارمان سعید محسن بدهد در جیبش گذاشتم که لو رفت و اسباب دردسر شد. اما حالا بعد از رسیدن به حاکمیت، حتی با خود مهندس بازرگان هم زاویه زیادی پیدا کرده بود و گاه حرفهای بی مقدار و خنده داری می زد. از قبیل اینکه حزب جمهوری اسلامی و جماعت خمینی درست است که مستبد هستند اما مانند بلشویکها در مقابل منشویکها هستند… و اینها هستند که انقلاب را پیش می برند و انقلابی هستند!
در هر حال ما آن روز از اینکه آقای مهندس سحابی هم ما را در خدمت پدر طالقانی همراهی می کند خوشحال بودیم و انتظار یاری داشتیم. اما وقتی نزد آقای طالقانی رسیدیم، هنوز چایی اول را نخورده بودیم که سحابی با پرخاش به حسابرسی از پدر پرداخت و گفت: خب آقا، بگویید ببینیم این مدت کجا بودید و چرا رفتید و این چه کاری بود که کردید و به ما هم نگفتید… ؟ (نقل به مضمون).
پس از یکی دو دقیقه که این بحث جریان پیدا کرد، من دیدم که پدر طالقانی به طرز غیرمعمول سرخ و برافروخته شد و با عصبانیت فوق العاده به او گفت: نگذارید دهان من باز شود و بگویم آنچه را نباید بگویم. من سید جوشی هستم. نگذار دیوانه شوم… . مگر من نمی دانم که اگر هنوز شماها و آنهایی که توی آن شورای انقلاب هستید کمی مراعات می کنید، به خاطر 4 تا سلاحی است که در دست این بچه هاست والا اگر اینها نبودند و نمی ترسیدید هیچ خدایی را بنده نبودید و این آقایان دمار از روزگار این مردم بدبخت در می اوردند… . (نقل به مضمون)
هر لحظه که می گذشت رنگ پدر طالقانی سرخ تر می شد و مانند آتش فشان حرفهایی به عزت سحابی و شورای ارتجاع خمینی می زد که ما تا آن روز نشنیده بودیم و در همانجا فهمیدیم که ایشان، نخستین رئیس شورای انقلاب بوده، اما آن را ترک کرده و بهشتی کار را به دست گرفته است.
عجبا که تا آن روز فکر می کردیم بحث و جدلهای عزت سحابی با ما درونی و دوستانه است و حالا پیش آقای طالقانی و در مجلس خصوصی در طرف ماست و غمخوار و موید پدر است تا در برابر خمینی بیشتر بایستد و از اینکه پدر دفاتر خود را به عنوان اعتراض تعطیل کرده و امتیاز تشکیل شوراها را هم از خمینی گرفته قدردانی و تجلیل خواهد کرد. اما در عمل دیدیم که عزت سحابی خودش یک پا مدعی آقای طالقانی است. خود غلط بود آنچه ما پنداشتیم… .
وقتی منقلب شدن پدر را به آن صورت دیدم، دیگر بحث سیاسی یادم رفت. نمی دانم چه گفتم یا چه کردم ولی بیهوده سعی کردم با انداختن خودم به وسط این بحث، حالت پدر به وضع اول برگردد. از حق نگذریم سحابی هم دست و پایش را جمع کرد و قدری معقولتر شد. بعد هم پاکت سیگار آقا را که همه اش را کشیده و خالی شده بود برداشتم و گفتم آقا پس سهمیه ما چه می شود؟! شما که همه را کشیدید و برای ما چیزی باقی نماند، از یتیم نوازی شما بدور است! حرفش را قطع کرد و گفت: سیگار آن بالا پشت قفسه کتابخانه است بلند شوید بیاورید، هم برای خودتان، هم برای من…
عرض کردم: اطاعت. اما شما امروز به اندازه کافی علاوه بر سیگار، از دست ما و از دست این آقای سحابی کشیده اید، امروز بَس تان است. برای شما آب می آورم و سیگار شما را خودم می کشم… .
وقتی لیوان آب را تقدیمش کردم و خواهش کردم بنوشد، از نگاه پر مهرش پیدا بود که عصبانیتش قدری فروکش کرده است. بعد هم موضوع صحبت را به کلی عوض کردیم و نیمساعت بعد همراه با آقای مهندس سحابی رفع زحمت کردیم تا آقای طالقانی روح راستین انقلاب ضد سلطنتی، با 40سال رنج و زندان و تبعید و بدتر از همه، بن بست و جنگ اعصاب فرساینده روزگار خمینی لعین، نفسی به راحتی بکشد. هر چند که می دانستم بعد از ما عده دیگری به ملاقات پدر خواهند رفت که چه بسا بهتر از ما نباشند.
***
اما در روز 19شهریور سال 58 پس از درگذشت نابهنگام پدر که ایران یکپارچه در سوگ او فرورفت، همگان بزرگترین تشییع تاریخ ایران را به چشم دیدند. وقتی پیکرش را به بهشت زهرا بردند، می خواستم آن جا باشم. با یک تیم از برادرانمان در چند خودرو 6ساعت تلاش کردیم که از کوچه و پس کوچه ها خودمان را به بهشت زهرا برسانیم، اما همه راهها بسته بود. در تمام خیابانها و کوچه های جنوب شهر، درها باز و مردم به صورت خودجوش برای کاستن از فشار ترافیک و گرد و غبار و گرما در همه جا آب و یا گلاب می پاشیدند. پدر طالقانی بود که بی دریغ درباره «استبداد زیر پرده دین» هشدار می داد و بساط خمینی را در هم می پیچید.
«می دانید بچه ها ما یتیم شدیم، بی پدر، بی زره و بی سپر، حالا معلم، رهبر و فرمانده ما به خاک افتاده و به خدا پیوسته.
رَّبَّنَا إنَّنَا سَمعنَا منَادیاً ینَادی للإیمَان أَن آمنوا برَبّکم فَآمَنَّا او ندا دهنده ما بود، منادی ایمان، معلم قرآن، پس تعجبی نیست اگر مردم ما این چنین از شمال تا جنوب در ماتم فرو رفتند و بر سر و سینه می کوبند.
بگذارید بگریند، همه بگریند، گریه کن دشت کویر، گریه کن بحر خزر، گریه کن جنگل سرخ، گریه کن مرد بلوچ.
بگذارتا بگریم چون ابر در بهاران
کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران
پیشوای خلق، پیشوای آزادی، ای یار بی پناهان، پشتیبان ضعیفان، مرد پیامبر تبار و پیامبر گونه، درود بر طالقانی.
بله همه مردم یتیم شدند، همه اقشار مردم با هر گرایش و هر مرام و هر مسلک، دیدید که خواهران و برادران عزیز ارمنی ما، کلیمی ما چه زار می گریستند. بر اونها تسلیت باد.
مبادا به بچه ها، به بچه های همسایه ها و به کوچکترها بگویید پدر مرده، نه، بگویید رفته سفر، بگوییدمسافرت است، بگویید برمی گردد، اگر کسی پرسید کجا می شود دیدش و کجا می شود پیدایش کرد، از اونجا که گفتیم روح مجسم انقلاب ما بود، بگویید توی چشمه سارها، آن جا که ماهیهای سیاه کوچولو، گستاخی می کنند و خلاف جریان شنا می کنند آن جا می شود دیدش، در هرکجا که ابوذری هست و اعتراض، در هر کجا که مالکی هست و شمشیر، در هر کجا که مالکی هست و شمشیراز نیام کشیده، در هر کجا که علی وار، چهره راستین اسلام و تفسیر واقعی قرآن هست. وقتی که می خروشیم، می جنگیم، و وقتی که می فهمیم (در رثای پدر- دانشگاه تهران، شهریور 1358).
***
آیت الله طالقانی، مفسر بزرگ قرآن، یکبار در دیدار با هیأت کوبایی گفت: «در واقع هر انقلاب علیه ظلم و علیه استبداد و علیه استثمار در هرجای دنیا که باشد از نظر ما یک انقلاب اسلامی است. چرا که روح اسلام و تعالیم اسلام در جهت رفع ظلم از همه ابنای بشر، همه انسانها، و همه مظلومین ومستضعفین است».
بله پدر طالقانی این چنین همه رشته های دجالگرانه خمینی در باب کفر و اسلام و «جمهوری اسلامی» (نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر) را پنبه می کرد. پدر طالقانی با وفاتش هم فضای اختناق سیاسی را که خمینی از 28مرداد به بعد حاکم کرده بود، تغییر داد.
***
خمینی برای مهار کردن مجدد اوضاع و به تصویب رساندن قانون اساسی ولایت فقیه در 12آذر 58، درست یک ماه قبل از آن، در روز 13آبان به گروگانگیری در سفارت آمریکا مبادرت کرد. هدف چنان که بارها سردمداران رژیم و دست اندرکاران درجه اول گروگانگیری گفته اند، از دور خارج کردن مجاهدین و لیبرالها یعنی دولت بازرگان و در بن بست قرادادن آنها در برابر دست پخت خبرگان در آستانه رفراندوم قانون اساسی ولایت فقیه بود. خمینی با دجالیت گروگانگیری را «انقلاب دوم» خواند تا در زیر پوشش «ضد استکباری» و «ضد امپریالیستی»، به ثبت دادن دیکتاتوری دینی در قانون اساسی بعد از انقلاب ضد سلطنتی، تحت الشعاع قرار بگیرد و کسی نتواند در برابر آن به مخالفت برخیزد و سینه سپر کند. کارکرد دجالگرانه شعار «مرگ بر امریکا» برای فاشیسم دینی آن قدر حیاتی وتعیین کننده بود که حتی همین آقای میرحسین موسوی در مقام نخست وزیر خمینی تا شهریور سال 67 یعنی پس از آتش بس و پس از قتل عام زندانیان سیاسی هشدار می داد «در شرایط جدید و بعد از جنگ باید بسیار دقت کنیم اهداف و شعارهای انقلاب نباید تغییر کند». زیرا «شعار مرگ بر امریکا… مهمترین ابزار برای مقابله با گروههای کمونیستی، مائوئیستی و منافقین بود و شعار مرگ بر آمریکا بیش از دستگاههای اطلاعاتی در از بین بردن این گروهها نقش داشته است» (جمهوری اسلامی - 12شهریور 67).
اما مجاهدین بیدی نبودند که به این بادها بلرزند. درست 10روز بعد از گروگانگیری و یک روز قبل از پایان کار خبرگان ارتجاع درسال 58، مجاهدین در روز 23آبان در یک تلگرام فوری، با خبرگان ارتجاع اتمام حجت کردند و با مشخص کردن مواردی که باید وارد قانون اساسی شود، نوشتند:
«در این میهن نسل مشتاق و بخون نشسته ای چشم انتظار است که حتی با صرفنظر کردن از نحوه انتخاب و ترکیب گروهی آقایان و طول مدت قانونی وکالتشان (یکماه) » چنان چه این موارد «در نص قانون مراعات نگردد، از دادن رای مثبت به آن معذور» هستند. تحریم رفراندوم قانون اساسی ولایت فقیه به مثابه نفی آشکار اصل ولایت فقیه از سوی مجاهدین به عنوان نیروی اصلی اپوزیسیون و مخصوصا به عنوان تنها نیروی جنگنده انقلابی با ایدئولوژی اسلام در روزگارشاه، برای خمینی بسیار سوزناک ودردآور بود. مهمترین مواردی که مجاهدین بر آن انگشت گذاشتندکه باید در قانون اساسی واردشود و برای خمینی تلخ وگزنده بود، عبارت بودند از:
- «تصریح حاکمیت مردم که جملگی خلیفه و جانشین خدا در زمین اند و اراده خود را تنها از طریق یک مجلس و یک قانون واحد انقلابی و اسلامی بیان می کنند»
- «اداره و تصدی کلیه امور کشور از طریق شوراهای واقعی»
- «اعاده حقوق همه ملیتها و اقوام مبنی بر تعیین سرنوشت و اداره کلیه امور داخلی شان در چارچوب تمامیت ارضی خدشه ناپذیر کشور»
- «تضمین آزادی همه احزاب و گروهها تا مرز قیام مسلحانه که تنها معنی واقعی کلمه چند پهلوی ” توطئه“ است»
بله، خمینی کور خوانده بود. پاتک مجاهدین در قدم بعد تشکیل و تأسیس میلیشیای مردمی در برابر سپاه پاسداران ارتجاع بود. بعدها رژیم، چریکهای نیمه وقت مجاهدین را 500هزار تن برآورد می کرد.
***
با این همه، خمینی باز هم از خبرگان طلبکار بود و هل من مزید می طلبید و می گفت:
- «اینکه در این قانون اساسی یک مطلبی ولو به نظر من یک قدری ناقص است و روحانیت بیشتر از این دراسلام اختیارات دارد و آقایون برای اینکه خوب دیگر خیلی با این روشنفکران مخالفت نکنند یک مقدار کوتاه آمدند اینکه در قانون اساسی هست این بعضی شئون ولایت فقیه هست».
- «ولایت فقیه یک چیزی نیست که مجلس خبرگان ایجاد کرده باشه. ولایت فقیه یک چیزی است که خدای تبارک و تعالی درست کرده همان ولایت رسول الله است. و اینها از ولایت رسول الله هم می ترسند. شما بدانید که اگر امام زمان (سلام الله علیه) حالا بیاد باز این قلمها مخالفت می کنند و آنها هم بدانند که قلمهای آنها نمی تواند مسیر ملت ما را منحرف کند».
- «بدون یک ذره ملاحظه، از غرب، از شرق، از نمی دونم، حزب کذا، حزب دموکرات، از چه از چه، بدون یک ذره ملاحظه، باید این قانون اساسی ما، مطابق باشد در چارچوب شرع. اگر یکی از وکلا، یا همه وکلا، بخواهند دست از این چارچوب خارج بشند، اصلاً وکیل نیستند برای (ما) ».
- «ما تا آمدیم مغز این آقایان را از غربزدگی خارج کنیم، (پشت هشتم ما شاید باشد بشد این کار) من نمی دانم آقایان از غرب چی دیده اند؟».
منتظری و مرعشی و گلپایگانی هم متعاقباً به دفاع و حمایت از ولایت فقیه پرداختند و به توجیه شرعی آن روی آوردند. گلپایگانی در اطلاعیه اش گفت: «اگر قانون اساسی به طور کامل طبق قوانین شروع تدوین نشود و مسأله اتکای حکومت به نظام امامت و ولایت فقیه روشن نشود، حکومت براساس طاغوت و ظالمانه است».
چنین بود که خمینی با دجالیت تمام، به جای مؤسسان منتخب مردم و به جای آن اسلامی که می گفت در آن «دیکتاتوری وجود ندارد»، به سلطنت مطلقه دینی روی آورد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر